Η μάχη της ψυχής Ι: Η πληγή

23. Σφίξιμο στο στομάχι

Ήταν μέρα μεσημέρι όταν άνοιξα ξανά τα μάτια μου. Σηκώθηκα από το κρεβάτι και μπήκα για ντους. Όταν βγήκα και ενώ στέγνωνα με μια πετσέτα τα μαλλιά μου, πρόσεξα καθαρά καινούργια ρούχα να με περιμένουν πάνω στο κρεβάτι. Τα φόρεσα και βγήκα στο χολ.

Ζεστός σκέτος καφές με περίμενε αχνιστός στο τραπέζι μαζί με ένα πιάτο γεμάτο ντόνατς. Εκείνος καθόταν ήδη στο τραπέζι και έπινε καφέ. Κάθισα απέναντί του. Ένιωθα κάπως άβολα απέναντι σε εκείνο το πονηρό βλέμμα που μου έριχνε κάθε τόσο.

Κανένας μας δεν μιλούσε. Δεν ήθελα να μιλήσω. Διαφορετικά ίσως σφιγγόταν ξανά το στομάχι μου. Το κινητό του χτύπησε και έσπασε εκείνη την αποπνιχτική σιωπή.

-«Σήμερα έχω άλλα σχέδια.» αποκρίθηκε ενώ το βλέμμα του έπεφτε πάνω μου. Ένιωσα ξανά το στομάχι μου να δένει κόμπο.

Όταν ολοκλήρωσα το πρωινό μου, ήμουν έτοιμη να του ζητήσω να με επιστρέψει στο διαμέρισμά μου, όταν πήρε πρώτος το λόγο.

-«Σήμερα θα περάσεις μαζί μου τη μέρα σου.» αποκρίθηκε σχεδόν αυταρχικά, αλλά για κάποιον λόγο, δεν αντέδρασα όπως συνήθως. Δεν αντέδρασα καν.

Την επόμενη στιγμή, βρεθήκαμε να περπατάμε στους δρόμους της γειτονιάς του. Περπατούσαμε πλάι-πλάι ενώ κάθε τόσο μου έδειχνε μέρη που σύχναζε από παιδί. 

Συνήθως δεν ήταν ομιλητικός. Ούτε τώρα ήταν, όμως έκανε προσπάθεια και μέσα σε μερικές φράσεις εξηγούσε κάποια πράγματα.

Κάθε τόσο καταστηματάρχες και άνθρωποι των δρόμων, τον χαιρετούσαν με σεβασμό και ενθουσιασμό. Άλλοι τον προσφώνιζαν με το επίθετό του, άλλοι με το όνομά του και άλλοι με το χαϊδευτικό του. Όμως σε κάθε περίπτωση, όλοι έμοιαζαν να τον σέβονται και να τον λατρεύουν. Πώς να μην το έκαναν, εφόσον τους προστάτευε;

Βρισκόμασταν στα «χωράφια» του και σχεδόν στον πυρήνα της επικράτειας των Pride Wolves. Κανείς δεν απειλούσε αυτό το μέρος. Όμως ήταν γεγονός ότι η περιοχή αυτή έμοιαζε κάπως παλιά και ίσως υποανάπτυκτη. 

   Υπήρχαν παλιές πολυκατοικίες που διέθεταν διαμερίσματα με ένα και μόνο δωμάτιο. Φθαρμένοι τοίχοι γεμάτοι γκράφιτι. Οι δρόμοι ήταν βρώμικοι και σκονισμένοι. Τέτοια μέρη υπενθύμιζαν ότι υπήρχε και παρακμή μέσα στην κοσμοπολίτικη Νέα Υόρκη.

Πριν μου συμβούν όλα αυτά, μετά τα φοιτητικά μου χρόνια, ζούσα μια ήρεμη και καθωσπρέπει ζωή σε ένα από τα πιο όμορφα προάστια του Μανχάταν. Ήθελα να ξεχάσω αυτή τη ζωή που ζούσα μέχρι και τα εφηβικά μου χρόνια σε ένα από τα ορφανοτροφεία του Κουίνς.