Η μάχη της ψυχής Ι: Η πληγή

4. "Sol"

Είχε ξημερώσει. Παρόλο που προσπάθησα να διασκεδάσω το προηγούμενο βράδυ, δεν ήπια πολύ. Δεν ήθελα να χάσω τον έλεγχο. Ήταν κάτι που είχα μάθει στην φυλακή. Να μην χάνω ποτέ τον έλεγχο.

Μαζί με την Αρίσα και τον Κιθ κατευθυνθήκαμε προς το κέντρο του Μπρονξ. Βρεθήκαμε μπροστά από ένα μικρό κτίριο στριμωγμένο μαζί με άλλα σε μια συστάδα κτιρίων. Υπήρχε μια βαριά ξύλινη πόρτα και πάνω από αυτήν η επιγραφή "Sol". Ήταν μια επιγραφή από νέον, που όμως ήταν σβηστή.

Ο Κιθ έσπρωξε την πόρτα και εισήλθαμε μέσα σε έναν ζεστό περιορισμένο χώρο, που έμοιαζε με μπαρ. Υπήρχε ένας μακρύς ξύλινος πάγκος που εκτεινόταν καθ' όλο το μήκος του κτιρίου με ψηλά μαύρα σκαμπό. Υπήρχαν και μερικά τραπέζια όλα μαζί πέντε στον αριθμό.

Υπήρχε μια μαύρη μοκέτα στο πάτωμα και ιώδης ταπετσαρία στους τοίχους. Πίσω από το μπαρ, υπήρχαν αμέτρητα μπουκάλια με ποτά. Ένας μεγαλόσωμος άντρας υπήρχε στην αρχή των τεσσάρων σκαλοπατιών που έπρεπε να κατέβουμε.

-«Θέλουμε να δουμε τον κ. Μπλέικ.» αποκρίθηκε ο Κιθ. Ο μεγαλόσωμος καραφλός άντρας μας οδήγησε στην άλλη πλευρά του δωματίου όπου υπήρχε μια πόρτα που γινόταν ένα με την ταπετσαρία του τοίχου.

Βρεθήκαμε σε ένα ευρύχωρο γραφείο, όπου εκεί βρισκόταν ένας μεσήλικας άντρας γύρω στα εξήντα. Είχε γκριζωπά μαλλιά και γκρίζα μάτια. Μιλούσε στο τηλέφωνο. Μείναμε μπροστά του και περιμέναμε να τελειώσει το τηλεφώνημα.

-«Είναι από τις σπάνιες περιπτώσεις που οι Πάνθηρες ζητούν χάρη.» αποκρίθηκε όταν έκλεισε το τηλέφωνο. Έπειτα, έριξε το βλέμμα του πάνω μου.

-«Δεν είναι άσχημη. Όμως γνωρίζει από ποτά;» ρώτησε.

-«Μπορώ να μάθω γρήγορα. Πολύ γρήγορα!» απάντησα.

-«Έχει αυτοπεποίθηση. Καλό είναι αυτό.»

-«Λοιπόν;» ρώτησε ο Κιθ.

-«Είμαι ουδέτερος και αυτός είναι ο λόγος που έχω επιβιώσει σε αυτήν την περιοχή.» αποκρίθηκε σοβαρά ο άντρας. Το βλέμμα του κάρφωσε τον Κιθ.

-«Η Κέιτ ξέρει να είναι διακριτική και εχέμυθη.» επενέβη η Αρίσα.

-«Αυτό θα το δούμε.» είπε υπονοώντας ότι θα με πάρει τελικά στη δουλειά του. Κοίταξε το ρολόι του.

-«Σε λίγο θα έρθει ο Ματ. Θα σου μάθει όσα πρέπει. Ελπίζω να μαθαίνεις, όντως γρήγορα.» αποκρίθηκε. Χαμογέλασα πονηρά.