Η μάχη της ψυχής Ι: Η πληγή

9. Κακή μέρα

Ήταν τέσσερις και μισή. Έπρεπε να επιστρέψω όμως αυτή τη φορά, ήμουν σε λεωφορείου που κατευθυνόταν προς τις γειτονιές του Κουίνς, στη γενέτειρά μου. Από εδώ είχα ξεκινήσει.

Από εδώ είχα δώσει μεγάλο αγώνα για να μην μπλέξω με σκατά και να αλλάξω τη ζωή που ήμουν γραμμένη να ακολουθήσω. 

Το "σπίτι" μου βρισκόταν σε μια παλιά γειτονιά. Ένα μικρό ορφανοτροφείο.  Ήμουν ένα ορφανό που ήθελε να διαπρέψει.

Πολλοί είχαν γελάσει με τις φιλοδοξίες μου. Όμως ήμουν εγώ που γέλασα τελευταία, καθώς κατάφερα να πάρω υποτροφία στην ιατρική. Είχα περάσει δύσκολα παιδικά χρόνια, αλλά όταν έγινα φοιτήτρια, όλα άλλαξαν. Νόμιζα ότι είχα ξεφύγει από την σαπίλα, αλλά έκανα λάθος. Με έριξαν ξανά μέσα.

Έφθασα μπροστά από μια πολυκατοικία. Αναρωτιόμουν αν έμενε ακόμη εδώ μετά από πέντε χρόνια. Όμως το όνομά του ήταν ακόμη εκεί. Πάτησα το κουδούνι. Δεν απάντησε κανείς. Όμως μια κυρία έβγαινε από την πολυκατοικία και κατάφερα να μπω.

Ανέβηκα στο δεύτερο όροφο και βρέθηκα μπροστά από ένα διαμέρισμα. Δάγκωσα ελαφρώς τα χείλη μου και έπειτα πάτησα το κουδούνι. Περίμενα μερικά λεπτά, μέχρι να ακούσω το σύρτη στην πόρτα. Η πόρτα άνοιξε ελαφρώς και ένα αντρικό πρόσωπο ξεπρόβαλλε.

-«Παρακαλώ;» ρώτησε περίεργα. Φορούσα ακόμη τα γυαλιά ηλίου και την περούκα. Τα έβγαλα. Χρειάστηκε μερικά λεπτά να με αναγνωρίσει. Τελικά γούρλωσε τα μάτια του.

-«Κίττυ, εσύ είσαι;» αποκρίθηκε έκπληκτος και άνοιξε την πόρτα. Άφησα ένα δειλό μειδίαμα αλλά την επόμενη στιγμή βρέθηκα μέσα στην αγκαλιά του.

-«Δεν μπορώ να αναπνεύσω, Μάικλ.» αποκρίθηκα και μόνο τότε με άφησε.

Κάθισα στο χολ του μικρού διαμερίσματος και μου έφερε καφέ.

-«Δεν θα μείνω πολύ. Πρέπει να φύγω.» αποκρίθηκα.

Με κοιτούσε από την κορφή μέχρι τα νύχια.

-«Άλλαξες.» ψέλλισε.

-«Προς το καλύτερο ή το χειρότερο;»

-«Δεν ξέρω.» απάντησε και χαμογέλασα. Πάντα ήταν ωμός και κυνικός. 

Ο Μάικλ Ρόμπινς ήταν σαν αδερφός. Είχαμε μεγαλώσει μαζί στο ορφανοτροφείο. Δεν ήμουν η μόνη που ονειρευόταν μια καλύτερη ζωή. Και εκείνος είχε πετύχει με το δικό του τρόπο.

-«Πότε βγήκες;»

-«Είναι ένας μήνας και λιγότερο.» απάντησα.