Η μάχη της ψυχής Ι: Η πληγή

17. Απροσδόκητα φυσιολογική

    Είχα μόλις τελειώσει από το μπαρ. Ο Ρικ δεν ήταν απόψε εδώ για να με πάει σπίτι και για αυτό ακολουθούσα την συνηθισμένη διαδρομή.

Κατά τις πέντε τα ξημερώματα έφθασα μπροστά από την πολυκατοικία και την στιγμή που περνούσα την πόρτα, ένα χέρι με αρπάζει από το μπράτσο. Με μια κίνηση, έριξα ένα χτύπημα με τον αγκώνα μου και την επόμενη στιγμή άκουσα έναν μουγκρητό και την κομμένη ανάσα του άντρα που μου επιτέθηκε.

-«Κέιτ!» ακούστηκε μια φωνή και πίσω από την κολόνα εμφανίστηκε ο Ρικ. Κρατούσε ένα τραύμα στην κοιλιά του.

-«Είναι μαζί μου.» αποκρίθηκε ενώ κοιτούσα τον ιδρώτα του να στάζει.

-«Ελάτε γρήγορα.» είπα χωρίς χάσιμο χρόνου και ανεβήκαμε αμέσως προς το διαμέρισμά μου.

Ο άντρας που δέχτηκε την αγκωνιά μου, τοποθέτησε τον Ρικ στο κρεβάτι μου.

-«Γιατί δεν πήγατε στο γιατρό;» αποκρίθηκα ενώ έψαχνα να βρω τι είχα στο φαρμακείο του σπιτιού.

-«Μας έχουν περικυκλώσει.» προσπάθησε να πει ο Ρικ.

 Πήρα ότι μπορούσα από το κουτί του φαρμακείου. Έσκισα το πουκάμισό του. Το αίμα ανάβλυζε. Καθάρισα το σημείο.

-«Η σφαίρα είναι ακόμη μέσα, που να πάρει!!!» αναφώνησα.

-«Μου αρέσει όταν μιλάς βρώμικα!»

-«Που βρίσκεις την όρεξη να αστειεύεσαι;» τον μάλωσα. Πήρα ένα κομμάτι χαρτί και έγραψα μια λίστα από πράγματα.

-«Εσύ, πήγαινε σε ένα φαρμακείο να αγοράσεις αυτά.»

-«Τι προσπαθείς να κάνεις;» αντιμίλησε.

-«Αν θες να σώσεις το αφεντικό σου, κάνε ότι σου λέω!!!» φώναξα πίσω. Εκείνος υποχώρησε και όρμησε έξω από το διαμέρισμα.

-«Και επιβλητική. Αυτό είναι το κορίτσι μου!»

-«Ποιος είναι το κορίτσι σου;» φώναξα με εκνευρισμό καθώς πίεζα το τραύμα του.

-«Μα εσύ.» είπε και με τράβηξε απότομα προς το μέρος του και με φίλησε.

-«Είσαι τρελός; Μείνε ακίνητος.»

-«Αν είναι να πεθάνω, ας φύγω με τη γεύση μιας όμορφης γυναίκας.» αποκρίθηκε και ένιωσα το στομάχι μου να σφίγγεται.

-«Δεν θα πεθάνεις. Μη λες ανοησίες!!!» φώναξα κοιτώντας τον κατάματα.

Ο άλλος άντρας έφθασε από το φαρμακείο μερικά λεπτά αργότερα. Του έδωσα τη θέση μου να κρατάει το τραύμα.