Η μάχη της ψυχής Ι: Η πληγή

33. Το χαμόγελο ενός πολεμιστή

Είχα επιστρέψει από μια επίσκεψη στην εκκεντρική ζωγράφο, όταν ο Ρίτσαρντ με περίμενε στην είσοδο της πολυκατοικίας. Ήθελε να πάμε κάπου μαζί. Τελικά, καταλήξαμε στο εστιατόριο εκείνης της δυναμικής γυναίκας με το όνομα Νόρα.

Όταν καθίσαμε σε ένα τραπέζι, δεν υπήρχαν άλλοι πελάτες στο εστιατόριο. Όταν η κα. Νόρα επέστρεψε, μαζί της προχωρούσαν δύο ακόμη άτομα. Ήταν ο κ. Σαλαμάρ και ο εγγονός του. Είχε βγει από το νοσοκομείο και ήταν υγιής.

Ο γέροντας στάθηκε μπροστά μου και έβγαλε ένα κουτί από το σακάκι του. Συνοφρυώθηκα. Κοίταξα τον Ρίτσαρντ.

-«Ο κ. Σαλαμάρ είναι ευγνώμων που έσωσες στον εγγονό του. Αν δεν ήσουν εσύ, ίσως να ήταν αργά όταν θα έφθαναν στο νοσοκομείο, αυτά τουλάχιστον είπαν οι γιατροί εκεί.» εξήγησε ο Ρικ. Πήρα το κουτί στα χέρια μου για να τον ευχαριστήσω.

Όταν το άνοιξα, μπροστά μου δεν βρισκόταν κάποιο φθηνό κόσμημα μπιζού σαν αυτά που πουλούσε το αγόρι. Επρόκειτο για ένα μενταγιόν με χρυσή λεπτή αλλά όμορφη αλυσίδα από την οποία κρεμόταν ένα όμορφο λαμπερό κόσμημα.

Είχε το σχήμα αγγέλου. Ένα μικρός γυναικείος άγγελος από χρυσό, ενώ τα μικρά φτερά του κοσμούνταν από μικρά αληθινά διαμαντάκια. Αποκλείεται εκείνος ο φτωχός τεχνίτης να είχε στα χέρια του τόσο ακριβά υλικά, οπότε είχε συνεργαστεί με τον Ρίτσαρντ.

Κοιτούσα το κόσμημα με δισταγμό.

-«Παρακαλώ, να το δεχτείτε δεσποινίς. Ήδη νιώθω θλίψη που δεν μπόρεσα να δημιουργήσω κάτι άξιο για τη χάρη σας, με τις δυνάμεις μου. Αναγκάστηκα να ζητήσω χάρη από τον κ. Ντέιμον.» αποκρίθηκε ο γέροντας.

Κοίταξα τον Ρίτσαρντ και χαμογέλασε πονηρά ανασηκώνοντας τους ώμους του. Έριξα μια ματιά και στο γέροντα με το αγόρι. 

Τα μάτια τους έσταζαν ευγνωμοσύνη και λαχτάρα. Τελικά, δέχτηκα το δώρο τους και χαμογέλασαν με ικανοποίηση. Ο Ρίτσαρντ αφαίρεσε το μπιζού από το λαιμό μου και τοποθέτησε το νέο λαμπερό κόσμημα.

-«Ευχαριστώ, δεσποινίς που μου σώσατε τη ζωή.» αποκρίθηκε ταπεινά το αγόρι.

Τα κλάματα πήραν και τον ηλικιωμένο άντρα. Αν έχανε τον εγγονό του, δεν τον κρατούσε τίποτα στη ζωή, οπότε ένιωθα σαν να είχα σώσει δύο ανθρώπους αντί για ένα.

Τελικά, ο Ρίτσαρντ προσκάλεσε εκείνους τους δύο να δειπνήσουν μαζί μας.

Κάθε τόσο ο μικρός Σαμ μου έριχνε κλεφτές ματιές και κοκκίνιζε στρέφοντας ξανά το βλέμμα του προς το πιάτο του.