Η μάχη της ψυχής Ι: Η πληγή

5. Επικίνδυνα παιχνίδια

Τα βογγητά και οι κραυγές του άντρα αντηχούσαν μέσα στην παλιά αποθήκη. Ήταν δεμένος σε μια καρέκλα και ο Γκάρι τον χτυπούσε αλύπητα. Το πρόσωπό του είχε παραμορφωθεί από το πρήξιμο και τους μώλωπες. Τα σάλια του ανακατεμένα με αίμα έσταζαν πάνω του ενώ του κοβόταν η ανάσα με κάθε γροθιά που προσγειωνόταν στο στήθος του.

Το άτομο αυτό ήταν ο «πωλητής» των παράνομων ουσιών που κυκλοφορούσαν στην περιοχή μου. Οι άντρες μου τον έπιασαν επ' αυτοφόρω. Αυτή τη στιγμή, τον ανακρίναμε αλλά ήταν σκληρό καρύδι.

Τελικά, ο Γκάρι άρπαξε ένα σφυρί και άρχισε να χτυπάει ένα-ένα τα δάκτυλα των ποδιών του και οι κραυγές του ήταν πλέον σπαραχτικές. Ήταν μούσκεμα στον ιδρώτα παρόλο που έξω έκανε ψύχρα.

-«Αν δεν μιλήσεις, θα σου τα κάνω κιμά!» απείλησε με ένα παιχνιδιάρικο χαμόγελο ο Γκάρι.

-«Του τελειώνουν τα δάκτυλα του ποδιού και σειρά έχουν των χεριών.» τον ενημέρωσε ανέμελα ο Λίαμ.

-«Α..αράχνες.» ψέλλισε εν τέλει. Συνοφρυώθηκα.

Οι Αράχνες ήταν μια συμμορία του δρόμου που ανήκε στο συνδικάτων του Ίστγουντ. Δεν ήταν περίεργη η φύση της «δουλειάς» τους αλλά το γεγονός ότι είχαν έρθει στην περιοχή μου. Υπήρχαν άγραφοι νόμοι.

-«Παίζουν παιχνίδια;» ψέλλισα.

-«Άκουσα ότι τα ηνία θα αναλάβει ο Ίστγουντ Τζούνιορ.» αποκρίθηκε ο Λίαμ χαμογελώντας.

-«Έχει φιλοδοξίες;» ρώτησα σκεφτικός.

-«Ποιος ξέρει; Όμως είδαν άντρες του να μιλούν με τους Ρώσους.» αποκρίθηκε ο Λίαμ. Ήταν περίεργο καθώς συμμαχίες μεταξύ συνδικάτων δεν γίνονταν εύκολα. Έπρεπε να μιλήσω με το Μεγάλο Αφεντικό.

Κοίταξα με αηδία το παραμορφωμένο ον μπροστά μου.

-«Στείλτε τον πακέτο.» απάντησα και ο Γκάρι χαμογέλασε πονηρά.

Βγήκα από την αποθήκη που μύριζε αίμα και πήρα καθαρό αέρα στα πνευμόνια μου. Μπορούσα να μυρίσω τον θαλασσινό αέρα από το λιμάνι λίγα μέτρα παραπέρα. Άναψα τσιγάρο. Μπορούσα να δω τα φώτα στην άλλη πλευρά της πόλης στο Λονγκ Άιλαντ. 

Η νύχτα ήταν ήρεμη καθώς είχαν σταματήσει οι κραυγές του βασανιστηρίου.

****

-«Ρίτσαρντ, αγόρι μου, καιρό έχω να σε δω. Όμως όσο πάνε καλά οι δουλειές, δεν με επισκέπτεσαι.» αποκρίθηκε ο ηλικιωμένος άντρας που με περίμενε σε ένα από τα τραπέζια του πιο πολυτελούς εστιατορίου του Μανχάταν.