Η μάχη της ψυχής Ι: Η πληγή

25. Οικογένεια

Μόλις με είχε πάρει ο ύπνος μετά την επιστροφή μου από το μπαρ. Είχα σωριαστεί για ύπνο χωρίς καν να κάνω ντους. Όμως χτυπήματα στην πόρτα με ξύπνησαν. Μισοκοιμησμένη πήγα να ανοίξω την πόρτα.

Ήταν ο Ντέρεκ. Αμέσως με άρπαξε από το χέρι να με τραβήξει έξω από το διαμέρισμα.

-«Τι συμβαίνει;» ρώτησα.

-«Έλα μαζί μου γρήγορα!»

-«Τι συμβαίνει; Έπαθε κάτι η Αρίσα;» αποκρίθηκα και η σκέψη με ξύπνησε.

-«Έπεσαν πυροβολισμοί. Ο Μικρός Μπιλ τραυματίστηκε. Η αδερφή μου με έστειλε να σε φωνάξω!!!» αναφώνησε πανικόβλητος. Άρπαξα το μπουφάν μου και τον ακολούθησα.

Ένα μαύρο αυτοκίνητο περίμενε στην είσοδο της πολυκατοικίας. Στη θέση του οδηγού καθόταν ο Μπο. Μέσα σε πέντε λεπτά είχαμε φθάσει σε ένα μέρος που δεν είχα ξαναδεί.

Έμοιαζε με γκαράζ και μηχανουργείο αυτοκινήτων. Υπήρχαν ένα σωρό ανταλλακτικά και λάστιχα. Ο χώρος μύριζε μέταλλο και λάδι αλλά και μπογιά. Όμως πρόσεξα ότι κάποια πράγματα βρίσκονταν στο πάτωμα. Κάποια σπασμένα και κάποια σε κακή κατάσταση. Είχε δοθεί μάχη.

Ο Ντέρεκ με τράβηξε προς το βάθος όπου υπήρχε ένα μικρό γραφείο. Ο Μικρός Μπιλ ήταν ξαπλωμένος στον καναπέ ενώ η Αρίσα του πίεζε το τραύμα στην κοιλιά. Ο Κιθ παρατηρούσε την άσχημη κατάσταση του νεαρότερου μέλους με ένα φαινομενικά ψύχραιμο βλέμμα αλλά μπορούσα να καταλάβω ότι μέσα του έβραζε ολόκληρος.

Όσο για τον Πητ, πηγαινοερχόταν πάνω κάτω μέσα στο μηχανουργείο και έβριζε. Από το θυμό του κλωτσούσε πράγματα.

-«Κέιτ, βιάσου!!!» αποκρίθηκε η Αρίσα μόλις με είδε. Πλησίασα. Σήκωσα το ύφασμα από το τραύμα. Δεν έρρεε μαύρο αίμα, οπότε το συκώτι είχε σωθεί.

Πήγα στο γραφείο του Κιθ και έγραψα μερικά πράγματα σε ένα κομμάτι χαρτί και τα έδωσα στο Μπο να τα αγοράσει από το φαρμακείο. Ωστόσο, άδειασα το γραφείο και ζήτησα από τον Κιθ και τον Πητ να τον τοποθετήσουν εκεί.

Κοίταξα την Αρίσα.

-«Εσύ πως είσαι;» ρώτησα με ένα ανήσυχο βλέμμα.

-«Δεν έπαθα τίποτα. Δεν ήμουν καν εδώ.» απάντησε για να με καθησυχάσει.

Ο Μπο έφθασε μερικά λεπτά αργότερα. Ετοιμάστηκα για ένα πρόχειρο «χειρουργείο». Η Αρίσα και ο Κιθ έμειναν μαζί μου να με βοηθήσουν. Δεν είχα αναισθησία και η ξυλοκαΐνη δεν θα είχε μεγάλο αποτέλεσμα σε ένα τέτοιου είδους τραύμα. Κάποιος έπρεπε να κρατάει ακίνητο τον νεαρό άντρα, όσο θα σφάδαζε από τον πόνο.