Η μάχη της ψυχής Ι: Η πληγή

31. Μούσα

    Άνοιξα τα μάτια μου. Ένιωθα μια ζεστή ανάσα δίπλα μου. Ο Ρικ κοιμόταν ακόμη στο πλευρό μου. Τα χέρια του είχαν τυλίξει το σώμα μου. Το σώμα του ζεστό άγγιζε το δικό μου.

Έμεινα στη θέση μου. Το βλέμμα μου είχε πέσει κενό πάνω στο ταβάνι. Το μυαλό μου έτρεχε ξανά και ξανά στην εγχείρηση που είχα κάνει την προηγούμενη μέρα. Δεν ήταν μια απλή εγχείρηση ρουτίνας. Επρόκειτο για μια από τις πιο δύσκολες χειρουργικές επεμβάσεις πάνω στην καρδιοχειρουργική.

Όμως ήμουν τόσο επικεντρωμένη και τα χέρια μου σταθερά και επιδέξια, σαν να μην είχαν περάσει πέντε χρόνια αδράνειας. Καθώς χειριζόμουν τη ζωή ενός άλλου ατόμου, η αδρεναλίνη μου βρισκόταν στα ύψη. Η καρδιά μου χοροπηδούσε σαν τρελή και καιγόμουν σύγκορμη. Μια απίστευτη θύελλα είχε ξεσπάσει μέσα μου και όταν έκανα και το τελευταίο ράμμα, ξαφνικά, άδειασα. Ένιωθα κενή.

Σηκώθηκα από το κρεβάτι και η κίνησή μου, ξύπνησε και τον Ρίτσαρντ. Μπήκα για ντους. Όταν βγήκα, το διαμέρισμα μύριζε φρέσκο καφέ. Στέγνωνα ακόμη τα μαλλιά μου με την πετσέτα όταν πλησίασα και πήρα την κούπα μου με τον αχνιστό καφέ.

Ο Ρίτσαρντ είχε ήδη ντυθεί.

-«Θα ψάξω για δουλειά σήμερα.» ανακοίνωσα. Δεν σχολίασε τίποτα. Όμως μου έριξε μια ματιά σαν να ήθελε να πει κάτι, αλλά δεν είπε. Με ένα πεταχτό φιλί στα χείλη, άφησε το διαμέρισμα.

Η εύρεση εργασίας δεν ήταν εύκολη, ειδικά με το σκάνδαλο που είχε ξεσπάσει. Σχεδόν όλοι όσοι τριγύριζαν στον υπόκοσμο γνώριζαν ότι είχα βάλει το χεράκι μου στην πτώση των White Foxes. Το πιθανότερο ήταν να βρω κάτι στην περιοχή των Pride Wolves.

Δεν είχα ιδιαίτερη προτίμηση, αρκεί να μπορούσα να το κάνω. Είχα χτυπήσει πόρτες σε εστιατόρια και καφετέριες χωρίς αποτέλεσμα. Δοκίμαζα ένα σωρό καταστήματα αλλά και πιο απλά εμπορικά μαγαζιά της γειτονιάς.

Μέχρι και το μεσημέρι, δεν είχα τύχη. Τελικά, κατέληξα σε μια παμπ να τσιμπήσω κάτι, πριν συνεχίσω το κυνήγι εργασίας. Οι γεύσεις στο μενού ήταν ανατολίτικες και ο ιδιοκτήτης έμοιαζε να κατάγεται από τη Μέση Ανατολή. Είχα καιρό να δοκιμάσω πικάντικο φαγητό λόγω των τραυμάτων μου. Όμως τώρα το ευχαριστιόμουν.

-«Έχεις μεγάλα μάτια αλλά μαύρα σύννεφα βρίσκονται μπροστά τους και τους κλείνουν την ορατότητα.» ακούστηκε μια γυναικεία φωνή.

Μια νεαρή σερβιτόρα με μακριά μελαχρινά μαλλιά και ελαφρώς σοκολατένιο δέρμα, στεκόταν μπροστά μου, καθώς είχε έρθει να μου φέρει το λογαριασμό. Τα καστανά αμυγδαλωτά μάτια της κοιτούσαν τα πράσινα δικά μου.