Η μάχη της ψυχής Ι: Η πληγή

10. Έντονα συναισθήματα

Οι κινήσεις των "White Foxes" γίνονταν όλο και πιο θρασείς. Όχι μόνο είχαν τολμήσει να πουλήσουν ναρκωτικά στην περιοχή μας, αλλά είχαν βάλει και κατασκόπους ανάμεσα στους άντρες μου. 

 Η διάθεσή μου είχε χαλάσει για τα καλά. Ήμουν θυμωμένος και οι άντρες μου το σκέφτονταν να μου μιλήσουν.

Ήθελα κάπου να ξεσπάσω και για αυτό είχα έρθει στο καμπαρέ, "Fairies". Καθόμουν μόνος στον αναπαυτικό καναπέ ενός τραπεζιού και παρακολουθούσα τα λυγερόκορμα κορμιά των κοριτσιών. Δεν φορούσαν πολλά, μερικά σχοινιά και υφάσματα που έκρυβαν τα επίμαχα σημεία.

Χόρευαν πάνω στην μπάρα με προκλητικές και ερωτικές χορευτικές κινήσεις, τρελαίνοντας τα αρσενικά που παρακολουθούσαν. Έπινα σκέτο ουίσκι καθώς παρακολουθούσα εκείνα τα στητά και αγαλμάτινα κορμιά. Όμως καμία αντίδραση. Ο θυμός μου αυξανόταν.

-«Πως από τα μέρη μας;» ακούστηκε μια οικεία γυναικεία φωνή. Η Ντενίζ, η οποία δούλευε επίσης στο καμπαρέ σαν χορεύτρια, με πλησίασε.

-«Αν δεν το ξέχασες, το καμπαρέ ανήκει στο συνδικάτο.» απάντησα με εκνευρισμό.

-«Το ξέρω. Όμως ποτέ δεν έρχεσαι για διασκέδαση, παρά μόνο για να λάβεις το μερίδιο.» απάντησε. Είχε δίκιο. 

Δεν ερχόμουν σχεδόν ποτέ για διασκέδαση και όχι μόνο εδώ αλλά σε όλα τα «μαγαζιά» που ανήκαν στο συνδικάτο.

-«Σήμερα ήθελα να διασκεδάσω.» απάντησα.

-«Θα διασκεδάσεις μόνο βλέποντας;» με ρώτησε ενώ παράλληλα τα χέρια της άγγιξαν τους σφιγμένους ώμους μου και κατέβαιναν αργά προς το στέρνο μου.

Ήπια το ποτό μου γρήγορα. Σηκώθηκα από τη θέση μου, άρπαξα το χέρι της και την τράβηξα πίσω από την πίστα. Εκεί υπήρχαν μικρά δωμάτια για «ειδικές» περιπτώσεις.

Την πέταξα στο κρεβάτι με ορμή και άρχισα να λύνω το παντελόνι. Εκείνη με σταμάτησε και ανέλαβε να το λύσει.

Άγγιζε τον αντρισμό μου αισθησιακά με το χέρι της προσπαθώντας να τον ενεργοποιήσει. Το χέρι της τον έτριβε για μερικές στιγμές και έπειτα, χρησιμοποίησε το στόμα της. Η γλώσσα της έπαιζε μαζί του και σε λίγο το τοποθετούσε ολόκληρο μέσα στο στόμα της.

Συνοφρυώθηκα καθώς ένιωθα ότι αργούσε περισσότερο από κάθε άλλη φορά να στηθεί. Τρίκλισα την γλώσσα μου και ο θυμός μου έγινε ακόμη πιο μεγάλος.

«Δυστυχώς για σένα, δεν είμαι σάκος του μποξ, ούτε γυναίκα του δρόμου.»