<Zawgyi/>
" Young ရဲ႕ ေျခေထာက္ေတြ
လႈပ္လို႔မထေတာ့ဘူး..."
မ်က္ရည္ေတြေဝ့လ်က္ Young က
သူ႔ကုိေျပာတယ္ ။ အသံေတြကလည္း အက္ကြဲေနသည္ ။
လူႀကီးနွစ္ေယာက္ဟာလည္း မ်က္ရည္ေတြစို႔လ်က္ပင္
အခန္းထဲက ထြက္သြားသည္ ။
Jisoo ဘာမွမေျပာနိုင္ဘဲ Young ရဲ႕
ကုိယ္ေလးကုိ သူ႔ရင္ခြင္ထဲ ထည့္ဖက္္ထားမိေတာ့
Young က သူ႔ကုိျပန္၍ တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ဖက္ကာ
ရိႈက္ႀကီးတငင္ငိုသည္ ။
ဘယ္လိုနွစ္သိမ့္စကားနဲ႔ နွစ္သိမ့္်ပးရမလည္း
မသိေတာ့ေအာင္ သူ႔အေတြးေတြဟာေနသည္ ။ Youmg ရဲ႕
ေက်ာျပင္ေလးကုိသာ သူခပ္ဖြဖြ ပြတ္သပ္ေပးေနမိတယ္ ။
တံခါးမွန္ကေနတဆင့္ ဘယ္အခ်ိန္မွစေရာက္လာမွန္းမသိ
တယ့္ အေဖတို႔ကုိ ျမင္ရသည္ ။ အေဖတို႔ဟာ
စိတ္မေကာင္းေသာ မ်က္ဝန္းမ်ားနွင့္ သူ႔ရင္ခြင္ထဲက
တသိမ့္သိမ့္ငိုေနတယ့္ Young ကုိ ေငးၾကည့္ေနၾကျခင္း
ျဖစ္သည္ ။
အန္ကယ္တို႔က Young ရဲ႕ အေျခအေနကုိ
ေျပာျပၿပီးျဖစ္မယ္ထင္တယ္ ။
" Young ရဲ႕ေျခေထာက္ေတြက ဘာကုိမွ
ခံစားလို႔မရေတာ့ဘူး...လႈပ္လို႔မရေတာ့ဘူး "
" ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး Young ရယ္...ျပန္ေကာင္းလာမွာပါ ။
ဒါက ခဏပါ..."
သူေျပာေသာ္လည္း
Young က ဘာတံု႔ျပန္မႈမွ မေပးဘဲ
ငုိၿမဲငိုေနတယ္ ။ မ်က္ရည္လြယ္တယ့္ Young
မ်က္ရည္က်တာ သူခဏခဏျမင္ဖူးတယ္ ။ ဒါေပမယ့္ ဒီေလာက္ထိ
ရိႈက္ႀကီးတငင္ငိုတာဟာ ပထမဆံုးပဲ ။
ခဏအၾကာတြင္
Young အငိုတိတ္သြားသည္ ။ Young ရဲ႕
လက္ကုိ ခပ္ဖြဖြ ကုိင္ဆုပ္ထားတာ ကုတင္ေဘးနားက
ထိုင္ခံုမွာထိုင္ေနရင္း
" အျပင္မွာ လူႀကီးေတြ ရွိတယ္ ။
ေတြ႕မလား "
" ဟင့္အင္း...မေတြ႕ခ်င္ေသးဘူး ။ အေဖနဲ႔အေမကုိေကာ ၊
ဦးေလး နဲ႔ အန္တီကုိေကာ အားနာတယ္ ။ ၿပီးေတာ့
Soo ကုိလည္း ေတာင္းပန္ပါတယ္ ။ Young...ဒီလိုအေျခအေန
မ်ိဳးေရာက္ေနလို႔..."
Young ရဲ႕ အသံဟာ
တိမ္ဝင္သြားသည္ ။ သူ Young ရဲ႕ လက္ကုိ
ပိုၿပီး တင္းၾကပ္သြာဆုပ္ကိုင္လိုက္ၿပီး
