Love you seven times မြန်မာဘာသာပြန်စဆုံး

အပိုင်း (၁၇)

Love you seven times
အပိုင်း (၁၇)

“ထွက်ပြေးတိမ်းရှောင်ခြင်းက ပျော်ရွှင်ဖွယ်အဆုံးသတ်ဖြစ်မှာမဟုတ်ဘူး!”

ထိုစာကြောင်းက သူမ နိုးထလာပြီးနောက် ကျီဟွေးကို သူမ ပထမဆုံးပြောတဲ့စာကြောင်းပဲဖြစ်သည်။ သူမ သူ့ရဲ့အင်္ကျီတွေကို တင်းကျပ်စွာဆုပ်ကိုင်ပြီး လေးနက်တဲ့အသွင်နဲ့ ပြောလိုက်သည်၊ “ရွာထဲက မုဆိုးမတစ်ယောက်က အမျိုးသားတစ်ယောက်နဲ့ ထွက်ပြေးတိမ်းရှောင်ဖူးတယ်လို့ ရှန်းလင်ဂိုဏ်းကသားသတ်သမား တစ်ခါကပြောပြဖူးတယ်၊ နောက်တော့၊ သူတို့ အဖမ်းခံရပြီး ဝက်ခြံထဲမှာပဲ ရေနှစ်သတ်ခံခဲ့ရတယ်တဲ့”

ဆရာလည်း သူတို့လိုမျိုး သူမကို ဝက်ခြံထဲမှာရေနစ်သတ်မှာကို သူမ စိုးရိမ်နေခဲ့တယ်။ ဒါဆိုရင် သူမရဲ့အရိုးကိုတောင် ရှာတွေ့နိုင်မှာမဟုတ်တော့ဘူး။

ကျီဟွေး သူမကို ခဏမျှစူးစိုက်ကြည့်ရင်း အံ့အားသင့်နေမိ၏။ ထို့နောက် သူ ရယ်မောကာ ပြောလိုက်တော့သည်၊ “တကယ်ပဲ အဲ့လိုသာဆိုရင်၊ ငါတို့ ထွက်မပြေးသင့်ဘူး”

“ဟုတ်တယ်” သူမ ချက်ချင်းခေါင်းညိမ့်ပြလိုက်တယ်။ သူမ ဆရာနဲ့ပတ်သက်ပြီး အငြင်းပွားစရာတစ်ချို့ ရှိနေရင်တောင်မှ သူ့ရဲ့နံဘေးကနေ ထွက်သွားဖို့ တစ်ခါမှမစဉ်းစားခဲ့ဖူးဘူး။

“ကျွန်မတို့ပြန်သွားပြီး ဆရာခွင့်လွှတ်ပေးဖို့ တောင်းဆိုကြရအောင်”

သူမ ထွက်သွားချင်ပေမဲ့ ကျီဟွေးက သူမကိုဖမ်းဆုပ်ထားသည်။

“မင်း ဒီနေရာကနေ ရှန်းလင်ဂိုဏ်းကိုပြန်သွားချင်ရင်၊ လဝက်လောက် အချိန်ယူရလိမ့်မယ်”

သူမ အံ့အားသင့်သွား၏၊ “ကျွန်မ တကယ်ပဲ လဝက်လုံးအိပ်ပျော်သွားခဲ့တာလား?!”

“မဟုတ်ဘူး၊ အားရှန်းမိန်းကလေး၊ မင်း တစ်ညတည်းပဲ အိပ်ပျော်သွားတာပါ” ကျီဟွေး ဆိုလာ၏။ “ငါက သာမာန်လူမဟုတ်မှန်း မင်းသိပြီးဖြစ်ရမယ်၊ ငါက ကျောက်တုံးကနေ လူအသွင်ပြောင်းလာတဲ့သူပါ၊ မျက်တောင်တစ်ခတ်အတွင်း မိုင်ပေါင်းထောင်ချီခရီးသွားခြင်းက ငါကျင့်ကြံခဲ့တဲ့ကျင့်စဉ်တစ်ခုပဲ”