Love you seven times မြန်မာဘာသာပြန်စဆုံး

အပိုင်း (၁၉)

Love you seven times
အပိုင်း (၁၉)

သူမ မြေအောက်ကမ္ဘာဆီသွားနေတုန်း လမ်းတစ်ဝက်မှာပဲ ထူးဆန်းတဲ့ခံစားချက် ဖြစ်ပေါ်လာခဲ့တယ်။ ဂိတ်တံခါးကိုတောင် မမြင်ရသေးပေမဲ့ သိပ်သည်းလေးလံတဲ့အရာတစ်ခု သူမ၏နှလုံးသားပေါ်ဖိကျလာပြီး ထိုအလေးချိန်က သူမ၏ခြေထောက်တွေထိ ရောက်ရှိသွားသလို ခံစားလိုက်ရသည်။ သူမ မလှုပ်ရှားနိုင်တော့ဘူး။ ထို့အစား သူမ အော်ဟစ်ပြီး၊ ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ကာ ခါးခါးသီးသီး ငိုကြွေးလိုက်တယ်။

အရမ်းကိုရှက်စရာကောင်းတာပဲ! ရှက်စရာကြီး!

သူမ မျက်လုံးတွေကိုမှိတ်လိုက်တဲ့အချိန်မှာ၊ သူမရဲ့စိတ်ထဲမှာ တကယ့်ကိုရူးမိုက်တဲ့အရာလေးတစ်ခု ထွက်ပေါ်လာခဲ့တယ်၊ ထိုအရာ၏မျက်နှာကြီးက စိတ်အားထက်သန်မှုအပြည့်နှင့်ဖြစ်ပြီး “ဆရာ ဆရာ!”လို့ လှမ်းအော်ခေါ်နေခဲ့သည်။

သူမ မျက်နှာကိုအုပ်ပစ်လိုက်တယ်။ လေပြေအေးလေး တိုက်ခတ်သွားတဲ့အချိန်မှာ သစ်ကိုင်းတွေပေါ်က ဆောင်းဦးရွက်ရှည်လေးတွေ ကြွေကျလာခဲ့သည်။

အဲ့ဒါက ငါပဲ… ဉာဏ်ရည်နိမ့်ပါးပြီး ခွေးလိုနာခံတတ်တဲ့အရူးမက တကယ့်ကိုငါပဲ!

“ကျွန်မ ဆရာ့ကိုအကြိုက်ဆုံးပဲ!”

“ကျွန်မ ဆရာနဲ့အတူ ဖုန်းရွှယ်ရှန်းအိမ်တော်ဆီပြန်မယ်၊ ကျွန်မ ဆရာကို စာရွက်လှန်ပေးမယ်၊ ယပ်တောင်လည်းခတ်ပေးမယ်၊ နောက်ပြီး ဆရာ့ရဲ့ခြေထောက်နဲ့ နောက်ကျောကိုလည်း နှိပ်နယ်ပေးမယ်!”

“ဆရာ”

“ဆရာ”

ဆရာ၊ ဆရာ…

အရူးမပြောတဲ့ထိုစကားလုံးတွေက ဗုဒ္ဓကျမ်းဂန်တွေလို သူမ၏နားတွေထဲ ပဲ့တင်ထပ်နေခဲ့သည်။ ဒါတွေက သူမ ၁၅နှစ်လုံး အရှက်သိက္ခာမဲ့စွာနေထိုင်ခဲ့ကြောင်း သတိပေးနေတော့သည်။

သူမ ဆံနွယ်တွေကိုဆောင့်ဆွဲပြီး အံကိုကြိတ်လိုက်တယ်။ ဒါက သူမ၏နှစ်ပေါင်းရာချီကျော် သက်တမ်းအတွင်း အဆိုးဝါးဆုံးအစွန်းအထင်းပဲဖြစ်သည်။

ဒါပေါ့၊ ချူးခုန်း၊ ရှင် ဒါကိုလုပ်ခဲ့တာပဲ။ ရှင်က ကျွန်မကိုကုန်းကုန်းတစ်ယောက်လိုမျိုး အမြဲအမိန့်ပေးခိုင်းစေတယ်!