Tüm bu yaşananların üstünden tam 1 hafta geçmişti.Ben artık daha iyi hissediyordum, sevgilimin yaralanmış elleriyse her acının unutulup geçtiği gibi artık acımıyordu. Ama tüm acıların bedenimiz ve ruhumuzda bıraktığı izler gibi, yara izleriyse hala ellerinde duruyorlardı. 1 haftanın ardından artık okula gidebilecektik.
Sevgilimle okul kapısının önünde buluştuktan sonra benim yaşayabilmem için parçalanan elini tuttum ve iç bahçeye yürüdük. Her zaman oturduğumuz banka oturup arkadaşlarımızı beklerken içime istemsiz bir korku çökmüştü. Sonuçta o binanın içinde mahsur kalıp ölümü beklerken hiç bir çıkış yolu olmadığını fark etmek herkesin kaldırabileceği bir şey değildi.
Korktuğumu anlayan sevgilim beni sakinleştirmek için sarılıp yanımda olduğunu söylerken arkadaşlarımız gelmeye başlamıştı. Bense tam zamanı olduğunu düşünüp onlara şu soruyu sordum " Nasıl başardınız içeri girmeyi?" İçlerinden biri anlatmaya başladı "Aslında biz çok bir şey yapmadık, sana olan aşkından gözü dönmüş sevgilin her zamanki gibi duygularıyla hareket etmeyi seçti. Kendi canını umursamadan yangının içine daldı. Yani sen şu an yaşıyorsan bunu senin için akıllara sığmaz şeyler yapıp ölümü göze alan sevgiline borçlusun." dedi. Sevgilimin orman yeşili gözleri her zamanki gibi parlıyorlardı. Ona bakıp "Seni çok sevdiğimi ve çok yakışıklı olduğunu daha önce hiç söylemiş miydim?" dedim."Her gün, her dakika, konuşarak olmasa da gözlerin her saniye söylüyor bunu bana."derken sevgilim, zil çaldı.
İkimiz de farklı sınıflarda olduğumuz için ayrılmak zorundaydık. Bu yüzden karşısına geçip iki elini de tuttum ve kollarımı boynunun etrafına dolayıp sarıldım. Başımı döndüren kokusunu ciğerlerime hapsettikten sonra sınıfa doğru yürümeye başladım. Ders başlayıp bittikten sonra teneffüse çıkmak için sınıftan ayrılırken sevgilimin kapının önünde beni beklediğini gördüm.Bir şey olup olmadığını sordum, "Seni asla yalnız bırakmayacağımı söylemiştim."deyip kolunu belimin etrafına doladı ve bahçeye indik. Sevgilimin bir arkadaşı sabahtan beri üçüncüdür kantine gittiği için arkadaşlarımla gülüyorduk.
Birden sevgilime kafayı takmış bir kız gelip " Geçmiş olsun,çok üzüldüm, keşke boş yere canını tehlikeye atmasaydın itfaiye zaten yoldaydı."gibisinden bir şeyler zırvalamaya başlayınca sevgilim ayağa kalkıp yanıma geldi elimden tutup yukarı çekti ve kolunu omzumun etrafına doladı.Kıza onu sallamadığını göstermek için tek bir kelime etmedi ve birlikte kantine doğru yürüdük. Kantini bir kaç bölüme ayıran demirlerin üstüne oturup konuşmaya başladık. "Bu kız çok canımı sıkmaya başladı kendini ne zannediyor ki anlamıyorum hayır yani sanki bunları yapınca bizi ayırabilecek, gıcık yemin ederim gıcı -" sözümü bitiremeden sevgilim yaklaşıp beni dudaklarımdan öpmüştü.
Bir an duraksayıp "Neden yaptın bunu okuldayız?" dedim "Birincisi o kızın peşimi bırakması için seni gerçekten çok sevdiğimi görmesi gerekiyordu. İkincisi seni tanıyorum öpüp susturmasaydım sabaha kadar konuşurdun. Üçüncüsü sevgilimsin, öperim , kime ne?" dedi. Gözlerine bakıp gülmeye başladım.Ne olduğunu sordu. "Hiç bir şey sadece konuşurken seni izlemek hoşuma gidiyor."dedim. Sarıldı ve kulağıma şunları fısıldadı "Benim de senin her zerreni, yaptığın her şeyi izlemek hoşuma gidiyor, onu ne yapacağız?" ...
