Przeznaczenie nigdy nie było łaskawe dla Kaiset Renjarvi. W kraju jasnych elfów, gdzie wszystkie wróżki zostały wytępione przez krzewicieli nowej wiary, nie ma miejsca dla takich jak ona.
Przemykając pałacowymi korytarzami Kaiset, stara się upodobni...
Trudno było szyć, gdy wiatr stale targał ogniem niewielkiej oliwnej lampki. Sierp księżyca świecił dziś słabo, podobnie jak chmara srebrzystych gwiazd. A może było to jedynie zmęczenie całodniowym upałem? Na niewiele zdawały się piękne markizy haftowane w wielobarwne ptactwo i tygrysy, gdy bruk ajantyńskiego bazaru rozgrzewał się od promieni słońca. Za dnia nigdy nie było czasu, więc Darwesz siedział przy tym nocami. Z jej głowa na kolanie i parunastoma łokciami czerwonego muślinu, na który naszywał kolejne, chitynowe pancerzyki zielonych żuków. Miał jeszcze dwa tygodnie, aż zjedzie się cała rodzina, chociaż siostry bardzo chciały już zobaczyć przyszłą pannę młodą w ślubnym sari. Były niecierpliwe, jak i wszystkie kobiety w rodzie Sohail, ale jakoś to znosił. Dobrze, że był Jukka – okazało się, że talent chłopaka do szycia dorównywał jego szermierczym umiejętnościom. Odkąd odnalazł Ranjeva, z którym spędził niewolę, wydawał się spokojniejszy.
Stary Renjarvi patrzył na tę koronkową robotę z chłodnym pobłażaniem. Był praktycznym elfem i cały czas powtarzał Darweszowi, by dał to komuś, kto nie lepił całe życie garnków i nie pociągał za spust warastry. Ale ród Sohail był uparty. Niezależnie od płci.
– A musi mieć taki brzuch odkryty?– krzywił się księgowy.
– Jej się podoba i dla skrzydeł wygodniej – odparł młodzieniec, prezentując przyszłemu teściowi dość mocno wycięte choli.
– Zepsuliście mi dziewczynę, ale chociaż żyje – mruknął, wracając do swych wyliczeń. Dobrze się mu tu wiodło. Bariera językowa pomału zaczynała topnieć, a stateczny złotoskóry elf prezentował się atrakcyjnie na tle lokalnych watażków mieniących się księgowymi. I jakoś to było, jakoś to szło.
A Kaiset?
Kaiset zawsze miała głowę do handlu - a może i szczęście, bo kto by nie chciał kupić czegoś u prawdziwej apsary?
W kolorowej hudżrze, po której kręcili się jeszcze ostatni klienci, a ich partnerzy dopijali stygnącą herbatę, wróżka zliczała tygodniowe przychody. Jej smukłe palce przesuwały się po malachitowych paciorkach liczydła. Bransolety na wąskich nadgarstkach brzmiały dźwięcznie, uderzając o siebie miarowo.
Zamknęła opasły rejestr wyliczeń, skłoniła się przed swymi gośćmi, czekając, aż wszyscy opuszczą salon, by w końcu odetchnąć z ulgą. Przemaszerowała na tyły pomieszczenia, wprost do magazynu i zerknęła na pochłoniętego ślubnymi przygotowaniami Darwesza.
Chłopak poczuł spojrzenie na rozgrzanym karku, odwrócił się na pięcie. Niczym uczniak przyłapany na czymś niegodnym, schował za plecami choli. Podrzucił je teściowi i pobiegł między regałami pełnymi bel z tkaninami.
– Mieliśmy tu sporo pracy – zająknął się kłamliwie. Wróżka zaśmiała się donośnie, pytając psotnie:– To teraz będziemy sprzedawać i stroje ślubne?
Schwyciła spracowaną dłoń Darwesza i ku dezaprobacie ojca, złożyła uroczysty pocałunek na orlim nosie narzeczonego.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
![[SKOŃCZONE] Cud w Sanarvi](https://img.wattpad.com/cover/300573088-64-k648833.jpg)