"ဟို...ဒီနားတင္သြားမွာပါ။ကြၽန္ေတာ္ တစ္ေယာက္တည္းသြားလည္းျဖစ္ပါတယ္။"
"ထယ္ေယာင္းေလးက ဘယ္နားမွာဘာရွိလဲသိေသးတာမဟုတ္ဘဲနဲ႔ကြယ္။ဒီလိုလုပ္ေလ ဦးေလးႀကီးကိုေခၚသြားလိုက္ေလ။ေတာ္ၾကာ မ်က္စိလည္ေနမွာစိုးလို႔။ကားနဲ႔သြားလိုက္ေနာ္။"
"ဟို..."
"မမ,ေျပာလိုက္မယ္ ဦးေလးႀကီးကို။ဘာသြားဝယ္မလို႔လဲ။မုန္႔ဖိုးေရာ မမ,ေပးလိုက္မယ္ေလ။"
"ဟို...ရပါတယ္။ကြၽန္ေတာ့္မွာရွိပါတယ္။"
ကိုယ္ကၾကည့္မရေပမယ့္ သူမကကိုယ့္အေပၚအစ္မတစ္ေယာက္လိုမ်ိဳးဆက္ဆံတာကိုေတြ႕ရေတာ့ ထယ္ေယာင္းကိုယ့္ကိုယ္ကိုသာ အျပစ္တင္မိေတာ့သည္။
သူကသာ ေဂ်ာင္ဂုကို တြယ္ကပ္မွီခိုေနတာမလား။အသက္20ေက်ာ္အ႐ြယ္ဆိုတာ ကိုယ့္ေျခေထာက္ေပၚကိုယ္ရပ္တည္ေနနိုင္ရၿပီေလ။အခုဟာက သူကေဂ်ာင္ဂုကမလုပ္နဲ႔ဆိုတာနဲ႔ သူ႔ရဲ႕အခ်ိန္ပိုင္းအလုပ္ေတြအကုန္လံုးလက္လႊတ္ခဲ့ရၿပီးၿပီ။
ဟူး...ထပ္ၿပီး အလုပ္ရွာရမယ္။ၿပီးတာနဲ႔ တိုက္ခန္းေလးတစ္ခန္းေလာက္ငွားေနရမယ္။သူနဲ႔ေဂ်ာင္ဂုတို႔ကျဖစ္မွမျဖစ္နိုင္တာ။
"ေၾသာ္...ၾကည့္အေတြးလြန္ေနတာလား ကေလး"
"အာ...မဟုတ္ပါဘူး မမ"
ေဟဂ်င္းတစ္ေယာက္ ေခါင္းႀကီးေအာက္ငုံ႔ကာ အေတြးလြန္ေနေသာ ေကာင္ေလးေၾကာင့္ သေဘာက်စြာ သြားတန္းေလးေတြေပၚေအာင္ၿပံဳးမိသည္။
အခုထိသူမကို အျမင္မၾကည္ေသးဘူးထင္ပါ့။သူ႔အစ္ကို,ကုိ တြန္႔တိုေနေသာ ထိုေကာင္ေလးကိုသူမ ေဂ်ာင္ဂုphထဲမွာျမင္ကတည္းက အသည္းယားေနတာ။pose မ်ိဳးစံုေပးၿပီး ရိုက္ထားတဲ့ပံုေလးေတြက ေဂ်ာင္ဂုphထဲမွာ ကိုယ့္ပံုထက္ေတာင္မ်ားေနေသးတယ္။
"ကဲသြားေတာ့ေလ ဦးေလးႀကီးေတာင္ကားထဲေရာက္ေနၿပီ။လိုခ်င္တာေတြဝယ္ခဲ့၊စားခ်င္တာေတြလည္းစားခဲ့။ပိုက္ဆံမေလာက္ရင္ မမ ဦးေလးႀကီးကိုလႊဲေပးလိုက္မယ္။"
"ဟုတ္...ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ မမ။ကြၽန္ေတာ္သြားလိုက္ပါဦးမယ္။"
"ေကာင္းပါၿပီရွင္..."
ရိုက်ိဳးသြာနႈတ္ဆက္ၿပီး ထြက္သြားေသာေကာင္ငယ္ေလးရဲ႕ ေက်ာျပင္ကိုသာသူမ ျမင္ကြင္းထဲကေပ်ာက္သည္အထိၾကည့္ေနမိသည္။မိဘဆိုတာမရွိေတာ့တဲ့သူမအတြက္ ေဂ်ာင္ဂုနဲ႔ထိုကေလးကသာ မိသားစုဝင္ျဖစ္လာခဲ့တာမဟုတ္လား။
![Without You [completed]](https://img.wattpad.com/cover/326032854-64-k229928.jpg)