ထိုေန႔ကစၿပီးနွစ္ေယာက္သားသိပ္ၿပီး အရင္လိုစကားမေျပာျဖစ္ၾက။တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္အသားခ်င္းမေတာ္တဆထိမိတာေတာင္ ရွက္ေနၾကေသးသည္။
သို႔ေပမယ့္လည္း သူတို႔နွစ္ေယာက္ကညီအစ္ကိုဝမ္းကြဲေတာ္တာမလား။အခုလိုရွက္ေနတာႀကီးက သိပ္အဆင္မေျပေသးမွန္းေဂ်ာင္ဂုသံုးသပ္မိလိုက္သည္။
"ထယ္ေယာင္း...ဟိုေန႔ကမင္းအတန္းမတက္ဘူးဆို။"
စာေရးခံုေပၚမွာထိုင္ၿပီး စာအုပ္ထဲမွာေဘာပင္ေလးနဲ႔ေလ်ွာက္ျခစ္ေနေသာထယ္ေယာင္း။
"အင္း~ ငါအဲ့ေန႔ကေနမေကာင္းခ်င္သလိုျဖစ္ေနလို႔။အိမ္ကိုျပန္လာတာေလ။"
"ေၾသာ္...ဟုတ္လား။"
"အင္း~"
တစ္ဖန္ျပန္တိတ္ဆိတ္သြားရတဲ့သူတို႔နွစ္ေယာက္ရဲ႕အခန္းေလး။သူလည္း ဘာမွလုပ္စရာမရွိတာေၾကာင့္ ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ ပက္လက္လွန္ေနလိုက္ကာ မ်က္လံုးတို႔မွိတ္ထားလိုက္သည္။
ထူးဆန္းတာက အခုတစ္ေလာ သူမ်က္လံုးမွိတ္တာနဲ႔ ထယ္ေယာင္းရဲ႕မ်က္နွာေလးကိုသာျမင္ေနမိသည္။
#အာ့!
အသံေလးၾကားေတာ့ ေဂ်ာင္ဂုလွဲေနရာကထၿပီး ထယ္ေယာင္းအနားကိုသြားလိုက္ေတာ့ ဖန္ပုလင္းေသးေသးေလးထဲလက္ညိဳးထိုးထည့္ၿပီးညပ္ေနတာျဖစ္သည္။
"ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲထယ္ေယာင္းရာ..."
"ဒီဟာက ငါလက္ညိဳးထည့္တုန္းကေတာ့ ေခ်ာေခ်ာေမြ႔ေမြ႔အသာေလးဝင္သြားေတာ့ ငါလည္းလက္ညိဳးထည့္လိုက္တာေပါ့။ျပန္ထုတ္ေတာ့ ထုတ္မရေတာ့တာေလ။"
"မင္းဟာေလ သိပ္ေဆာ့လြန္းတယ္။ကေလးလည္းမဟုတ္ေတာ့ဘဲေျပာရတယ္။"
"မင္းကလည္း လက္ညိဳးကူထုတ္ေပးစမ္းပါ။စကားမ်ားလိုက္တာ။"
ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္အေဆာ့လြန္ၿပီးလက္ညိဳးထုတ္မရတာကို သူ႔ကိုအျပစ္ေျပာခ်င္ေနတဲ့ထယ္ေယာင္းေၾကာင့္ ေဂ်ာင္ဂုစိုက္ၾကည့္လိုက္ကာ...
"ကိုကို..."
"ဟမ္?"
"က်စ္...မင္းလက္ညိဳးကိုကူထုတ္ေပးမယ္ ကိုကိုလို႔တစ္ခါေလာက္ေခၚပါလား။ဟင္..."
![Without You [completed]](https://img.wattpad.com/cover/326032854-64-k229928.jpg)