🥀
Yaban Gülü
"Neden bana böyle sesleniyorsun?"
Sorum onu şaşırtmışa benziyordu. Elindeki son simit parçasını martılara atıp iki elini birbirine vurdu.
"Güle benziyorsun çünkü," dedi ve gözlerime farklı anlamla baktı sanki. "Ama herkesin ulaşabilece...
Hepinize merhaba! Şimdiden hepinize hayırlı Ramazanlar. İlk bölüm ile karşınızdayım. Heyecanla yorumlarınızı ve oylarınızı bekliyorum. Keyifli okumalar.🥀
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Beni bıkmadanusanmadan dinleyen, bütün taslaklarımı okuyup hiç şikayet etmeyen, bana fikirler veren iki kardeşe ithaf ediyorum bu ilk bölümü. Teşekkürler kıslar...
1. Bölüm: "Arsız Cimcime"
Samimiyet istiyorum artık, boğuldum dili süslü ama yürekleri boş insanlardan.
Nazım Hikmet
Samimiyet öyle bir şeydir ki hak edene ödül hak etmeyen zulüm olur. Nazım Hikmet'in de dediği gibi dili süslü, yürekleri boş insanlar hep olur etrafımızda. Hayat karşımıza hep iyileri çıkarmaz aksine bazen öyle birileri girer ki hayatımıza eski düzenimizi mumla ararız.
İşte o samimiyeti fazlasıyla barındıran bir mahallede doğmuş büyümüştüm. Ben de en az mahallemiz kadar samimiydim bence. Gulsuyu Mahallesinin, samimi Gülnihal'i.
Hiçbir zaman bir konuşmaya, bir sunuma doğrudüzgün giriş yapmayı beceremem. Ortaokulda verilen kompozisyon ödevlerinde bile bir türlü giriş yapamazdım, şimdi olduğu gibi. Pat diye lafa girerim ne kendi canım sıkılır beklemekten, ne de karşımdakinin.
Bu arada her sınavda sınav kağıdının en sonun yirmi beş puanlık kompozisyon konusu koyup, kırk dakika içinde hem soruları çözüp hem de kompozisyon yazmamızı isteyen Şerife Hocama sevgiler.
Ben Gülnihal Servet. Soyadıma kanıp da zengin zannetmeyin beni sakın. Orta gelirli bir ailenin küçük şımarık çocuğuyum ben. Annem emekli hemşire, babam da annemle aynı dönemde çalışan ambulans şoförü emeklisi. Şimdi de mahalleye açtığı dükkanda kan revan ile uğraşıyor.
Kasap Yûşa Servet.
Eski mesleğinde gördüğü kanlar babama yetmemiş olmalı ki bir de emekliliğinden sonra bir kasap dükkanı açmıştı mahalleye. Babası kasap olan birinin et yiyememesi kadar normal bir hayatım var aslında. Okuldan eve, evden mahalledeki terzi dükkanına giden kendi halinde bir kızdım işte. Bir ablam vardı. Çocukluğumdan beri hep kıskanırdım kendisini. En başta aklım ermeye başladığında ismini kıskandım. Hatta yeni tanıştığım herkese kendimi onun ismiyle tanıtmıştım.
Biliyorum, birazcık farklı çocukluk geçirmişim.
Gülperi ablam üç yıl önce evlenmiş dünyalar güzeli bir de kızı olmuştu. Benim ısrarlarım sonucu ismini de Mavi koymuştu. Annem buna ne kadar bozulup benim ablamın aklına girdiğimi düşündüğü için bir ay boyunca bana küsmüş olsa da çoktan alışmıştı bebeğe Mavi diye seslenmeye.
