YABAN GÜLÜ

15. Bölüm: "Aile"

Hello!
Nasılsınız bakalım? Nasıl gidiyor açlıkla olan mücadeleniz? Umarım zorlanmıyorsunuzdur.
Yanımda olduğunuzu hissetmeye ihtiyacım var, oy ve yorumlarınızla bunu yapabilirsiniz.🥺
Keyifli okumalar. 🥀

15. Bölüm: "Aile"

Yitirdim kendimi, kendi içimde.
Nazım Hikmet

Bazı anlar vardır; yaşayıp unutamadığımız, o anda takıldığımız. Yaşamışızdır ve bitmiştir ama kendi içimizde hep yeniden yaşarız. Ve bundan mutluluk duyarız.

Dün gece de öyle anlardan birini yaşadım ben.

Karşımda değer verdiğim, çocukluğum, sevdiğim varken gözlerine bakıp da tebessüm ettiğim adamla bir an yaşamıştım. Ve o anı zihnimde çerçeveleyip kalbimin duvarına asmıştım.

Yalan söylemek her zaman kolaydı bana göre. Karşındakine doğruyu söylemek asıl zor olandı. Ben hayatım boyunca ufak tefek yalanlar dışında hiç yalan söylememiştim. Ama şimdi yalan söylemekle söylememek arasındaki o ince çizgideydim. Ya videodaki mutluluğumu tüm gerçekliğiyle haykıracaktım ya da bu zamana kadar olduğu gibi sessiz kalacaktım. Bu yalandan sayılmıyordu belki ama doğrunun olmadığı yerde yalan türerdi, ben öyle düşünüyordum.

Annem kapının kilitli olduğunu bile bile kapının kulpunu sanki kıracakmış gibi bir baskıyla indirip kaldırırken diğer eliyle de yumruklarını ahşap zemine vuruyordu. Babamın ve ablamın onun yanında olduğunu ve sakinleşmesi için dil döktüğünü duyuyordum.

Elimdeki telefonum çalmaya devam ederken açıp açmamakta kararsız kaldığım için kapanmıştı en sonunda. Telefona son kez bakıp bu konunun yüz yüze konuşulması gerektiğinin düşündüğüm için kapıya doğru yürüdüm.

Bu iş biraz sonra bir nihayete erecekti. Ne olursa olsun hislerimi ona söyleyecek ve bu yükten kurtulacaktım. O andan sonra ben değil Demir düşünecekti.

Ya tarih yazacağız, ya da tarih olacağız.

Kapıyı açınca annemin yumruk halindeki eli havada asılı kalmıştı. Bir anda beni karşısında görünce ince çatılmış kaşları önce gevşedi sonra tekrar eski haline geri döndü.