🥀
Yaban Gülü
"Neden bana böyle sesleniyorsun?"
Sorum onu şaşırtmışa benziyordu. Elindeki son simit parçasını martılara atıp iki elini birbirine vurdu.
"Güle benziyorsun çünkü," dedi ve gözlerime farklı anlamla baktı sanki. "Ama herkesin ulaşabilece...
Herkese merhaba! Bölümün başlığından heyecanlandığınızı hissediyorum. Umarım beğenirsiniz. (Bu arada okuyanların bir kısmının oy verip yorum yapmaması beni 🤏 birazcık üzüyor.🥲) Keyifli okumalar.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
8. Bölüm: "Aşık Demir"
Seni düşünmek kafamın ve yüreğimin en tatlı, en heyecanlı meşgalesidir.
Nazım Hikmet
Beni tanıyan yakın çevrem bile benim her zaman pozitif, her şeye iyi yanından bakan, canını hiçbir şeye sıkmayan biri olarak görürler. Dışarıdan görenler benim hiç derdimin olmadığını düşünebilirdi, onlara bu hakkı da ben veriyordum zaten. Ben sıkıntımı dışa vurmazdım. Gece sabaha kadar ağlar, uykusuz kalırdım ama sabah olduğunda bir kapatıcıyla göz altlarımı gizler, hayatıma sanki gece hiç sıkıntı içinde ağlamamışım gibi devam ederdim.
Ben sıkıntımı gizli yaşamam gerektiğini düşünürdüm. Kimse bilmezse daha çabuk toparlardım. Hiç değilse kötü hissettiğim dönemlerde sadece ben üzülürdüm, etrafımdakiler benim üzüldüğümü bilmedikleri için onlar her şey normal seyrinde ilerliyor zannederdi. Şimdilik bu durumdan şikayetçi değildim. Şimdilik...
Her şeyi kafasına takan biri olmamıştım hiçbir zaman. Yalnızca son dönemlerde kaçan uykum saçma sapan bir sebeptendi ve her zaman olduğu gibi bunu da benden başka bilen yoktu, bu da en iyisiydi zaten benim açımdan.
Yaklaşık yarım saattir Demir ile yan yana sessiz bir şekilde yürüyorduk. Her zaman açık olan dilim son zamanlarda onunla yalnız olunca tutuluyordu sanki. Rahatsız hissetmiyordum ama çok farklıydı. Ben patavatsız patavatsız konuşurdum. Demir de benimle dalga geçer beni sinir ederdi, bundan büyük bir zevk duyardı bir de.
"Bir sıkıntı mı var Yaban Gülü?"
Kendi içimdeki çatışmaya bir ara verip sol tarafımda yürüyen Demir'e baktım. Sebebini çözemediğim bir endişeyle bakıyordu suratıma.
"Hayır," dedim kısaca. "Neden böyle bir şey sordun?"
Omuzlarını silkip "Bilmem," derken kaşları çatılmıştı. Yürümeye devam ederken ellerini ceketinin cebine koydu. "Son zamanlarda biraz farklısın."
Nasıl? Kimsenin fark etmediği şeyi o mu fark etmişti? En son fark etmesi gereken kişi...
"Sadece biraz yoruluyorum bu aralar," diye kaçamak bir cevap verdim. Ben de ellerimi kabanımın cebine koymuştum. Buz gibi parmaklarımı yumruk yapıp yokuş aşağı inmeye devam ediyordum.
