Bir Gün Büyücünün Yardımcısı Oldum

Kristal Küre

11. kat...

Efsanevi, büyülü hoş bir yer.... Mi?

İnanılmaz leydi romanının gidişatınatına biraz daha ayrıntı verirsem kitabın kızıl göz alıcı kapağını açtığınız an karşılaştığınız ilk yazı şu oluyor...

Ellie nin kurduğu ilk cümle tam olarak şöyle...

İşte ana kadın kahramanın bu cümleleri merakımı her zaman taze tutmuştu ilerleyen sayfalarda 11. Katın gizemi yavaşça ortaya çıkar, daha doğrusu ana karakterimiz aaronu tanımaya başlar...
Zaten karanlık bir geçmişleri olmazsa olmazzz orası ayrı...

Kata sadece ama sadece karanlık büyüle inilir buda bu imparatorlukta kata sadece 2 yada 3 kişinin inebileceği, biri Aaron ve büyük ihtimalle diğeri benim...

Anılarım visyon gibi gözüme gelirken şokun sersemliğiyle sallanarak asansöre bindim...

Arkamdan duvarlara sürünerek gelen Aaron benimle gelsede bir şey değişmeyeceğini biliyordu...

-Ava..... Gitmeee....

-sana o değilim dedim Aaron, o zaman bir önemi olmamalı değil mi..

-biliyorum....

-o zaman....

-gitme...

-neden....

Aaronla uğraşmak hoşuma gitmedi değil... Haklıydım... Hep böyle değil miydi hayatım... Önemsemeyen ve değersiz... Hayatta kalmaya ve sorumluluklarını yerime getirmeye çalışan biri olarak boş bir hayat....
Yani önemi yok Aaron... Senin beklediğin değilim... Kısa sürede olsa ilgin gözümü kör edip beni mutlu etsede uyandım...
Yeni uyanan huysuz bir çocuk gibi asansöre binip arkamı döndüm...

-Bu asansörü çalıştırabilirim değil mi Aaron...

-YAPMAAA!!!

-biliyorsun, her şeyi biliyorsun değil mi, ama bunca zamandır yanlızdın değil mi Aaron... Hatırlayamadığım için üzgünüm... Bunca zamandır tek başına katlanmak zor değil mi.... Ama çözebilirim değil mi.... Bu her neyse kontrol altına alacağım...

-ANLAMIYORSUNNNN!!!!!!......

Romanı değiştirmek bir hataydı biliyorum... İstemek bile hayatydı ama pişman değilim... Düzelteceğiz ve sende mükemmel kahramanın kavuşabilirsin... Eskisi gibi...

Birazda olsa gerçekleri göremeyecek kadar kör olmak güzeldi....

Bakışlarım duvarın dibinde kıvranarak çöken aarona yöneldi... Bana uzamaya çalışan eline karşılık akan göz yaşlarım bir anda havada asılı kaldı yüksek güçle şaçların dalgalanırken yaşlarım kırık parçalara dönüşüp Aaoronun elimi parçaladı...

Yaşlarla dolu gözlerimi kapadım ve çökmeme izin verdiğim sırada kapanan asansöre doğru bağıran sesini işittim.

-LUCİAAAAAA!!!!

Hiç bir şey diyememiştim... Kim olduğumu nasıl biliyordu...dahası bu ses aarona mı aitti....

DELİRECEĞİM ŞİMDİİİİ kanım beynime o kadar hızlı alıyorduk düşüncelerimi durduramıyorum sanki düşüncelerim ivme kazanıp zamanı aşıyordu...

İğrenç düşüncelerimin beni ele geçirşi beni geri çekiyordu... Asansörü hızla aşağıya doğru iniyordu... O kadar hızlıki şaçların havada asılı gibiydi, o kadar rahatlatıcıydı ki...

Durdu... Şiddetle açılan kapıdan kendimi attım...

Visyonlarda gördüğüm sandalye kemerler... Paslanmış aletler.... Yanıp sönen korkunç bir ışık... Etrafta 11 tane kristal küre... Hepsi birbirine benzesede farklı olduklarını hissediyordum...