Μονάχα τώρα...!

~Προβληματισμένη~

Τα χερια του ζεστα,η αναπνοη του δροσερη,τα ματια του εξερευνητικα.
Τα χερια μου τρεμουν,η αναπνοη μου κοφτη,ακανονιστη,τα ματια μου,θωλα.
-Τι ειπες?
Λεει καθως με φερνει λιγο πιο μπροστα για να με δει καλυτερα.
-Τιποτα,αληθεια.Δεν ειπα τιποτα.
Λεω νευρικα και εκεινος γυριζει την πλατη και φευγει.Ανοιγει την πορτα και λιγο πρι βγει,τον ακουω να μουρμουριζει:"Μα τι σκεφτομουν?", μπορει να τον προβληματισε η αντιδραση μου,στο φιλι,ή κατι τετοιο.Αλλα πραγματικα,με εχει αφησει αφωνη.Το ηθελα οσο τιποτε αλλο αυτο,χρειαζομουν μια αγγαλια,ενα φιλι,ενα χαδι.Αυτες τις μερες,ολα συμβαινουν πραγματικα γρηγορα.
Κατευθυνομαι προς το γραφειο μου και ανοιγω την πορτα.Καθομαι στην καρεκλα μου και ανοιγω τον υπολογιστη μου.Τσεκαρω τα email μου και βλεπω πως εχω ειδη 15.Ξερω πως καθε μερα θα λαμβανω ενα απο τον Παυλο,μας ενημερωνει,ολους,για την δουλεια που πρεπει να γινει μεσα στην μερα.Ανοιγω το email του και βλεπω πως εχω να γραψω ενα αρθρο,για το bullying.Συνηθισμενο,ευκολο.Ομως,πρεπει να το διαχειριστω με λεπτοτητα και απολυτη σοβαροτητα.Βεβαια ο τροπος γραφης μου,δεν ηταν ποτε σοβαρος.Αρχιζω να γραφω για λιγο και σε καποια λεπτα,το τηλεφωνο του γραφειου χτυπαει.Χαρουμενη,και εχωντας το υφος σοβαρου επαγγελματια το σηκωνω.
-Γραφειο 13,Παπασταυροπουλου,πειτε μου.
Ετσι πρεπει να απαντω.Το ειδα στο post-it πανω στην βαση του φωτιστικου γραφειου μου.
-Καλημερα σας,ονομαζομαι Πετρος και ειμαι ο κολλητος σας.
Γελαω και σκεφτομαι πως εχω τον πιο ΥΠΕΡΟΧΟ κολλητο,ever.
-Ελεινος,αγορι μου.Ποιος σε συνεδεσε εδω?Εχω ειδοποιησει να μην συνδεουν ψυχακιδες.
-Αστειοοοο!
Λεει ειρωνικα,αλλα παρολαυτα γελαει.
-Τελος παντων εχεις δουλεια ε?
-Στο γραφειο ειμαι τι θελεις να κανω?
-Ελεγα μωρε μηπως εκανες κανα διαλλειμα.
-Δεν νομιζω πως μπορω.
Σκεφτομαι τι τιμωρια θα μπορουσε να μου δωσει ο Παυλος.Το ξερα πως δεν επρεπε να σε αφησω να δεις το 50 Shades Of Grey.Το υποσεινηδητο με βγαζει απο τις πονηρες μου σκεψεις.
-Καλα.Θα τα πουμε μετα τοτε.Sis.
-Εγινε.Bro.
Κλεινει την γραμμη και ξαφνικα ακουω καποιον να μιλαει.
-Οχι,λυπαμαι μα-
-Εξακολουθεις να μην υπακους?Πολυ ατιθασος εχεις γινει!ΠΟΛΥ ΑΕΡΑ ΕΧΕΙΣ ΠΑΡΕΙ!
Ποιος φωναζει?Τι στο διαολο?Δεν το κλεινω..Μου φαινεται πολυ χρησιμη αυτη η συζητηση...
-Συγγνωμη..Μα τω-
-ΣΚΑΣΕ ΠΑΥΛΟ!
Ολα βγαζουν νοημα τωρα...
-Σας παρακαλω κ.Χρηστακη,αφηστε με να σας εξηγησω.
Ο Παυλος σταματαει για λιγο,περιμενωντας να τον ξαναδιακοψει.Ομως ο Χρηστακης φαινεται υπομονετικος.Για τωρα..
-Λοιπον...Θα τα παραδωσω μεχρι αυριο,το υποσχομαι.Ειναι καινουργια,δεν ηθελα να την βαλω κατευθειαν στην δουλεια...Απλα..Τελος παντων ενταξει.Θα της το πω.
Για μενα μιλαει.Δεν θελει ιδιαιτερη νοημοσυνη για να το καταλαβεις!Αληθεια ηθελε να με προστατευσει?Δεν το νομιζω γλυκια μου.Ετσι ειχε πει και ο Σταυρουκος σου!Πρεπει να παω σε κανεναν ψυχιατρο,υποθεση διχασμενης προσωπικοτητας.
-Μαλιστα Παυλο.Θελω μεχρι αυριο το βραδυ να τα εχει στα χερια του ο Μιμης.
Ωπ!
-Ενταξει.Ευχαριστω κε.Χρηστακη.
-Αντε γεια!
Λεει καπως χαριτωμενα ο Χρηστακης,ομως προλαβαινω να ακουσω τον αναστεναγμο του Παυλου,πισω απο την γραμμη,λιγο πριν κλεισει.Δεν θελω να τον δω.Θα μου δωσει εντολες ή κατι τετοιο και δεν εχω ορεξη για το κυρηγμα του.Ειδικα μετα απο αυτο που εγινε πριν..Τρρρρρ,ακουγεται το κιμητο μου.Μυνημα.
ΕΛΛΗ:Ρε χαζο,εχεις εξαφανιστει!Δεν ακουω κουβεντα το απογευμα παμε για καφε!ΟΙ ΔΥΟ ΜΑΣ!
Γελαω και πληκτρολογω γρηγορα:
ΑΛΙΚΗ: Χαχαχαχα οτι πεις,μαμα!
Συνεχιζω να γραφω το αρθρο και χτυπαει η πορτα.
-Παρακαλω?
Λεω καπως ενοχλημενη,αφου δεν μπορει να περασει μια ολοκληρη φυσιολογικη ωρα,χωρις να με ενοχλησει καποιος!
Ανοιγει η πορτα και βλεπω την γνωστη φυσιογνωμια απο την Υποδοχη.
-Καλημερα!Με λενε Ελευθερια και εσυ εισαι η Αλικη σωστα?
Μου χαμογελαει πλατια και το θυμαμαι αυτο το χαμογελο.Τα ιδια μικρα καταλευκα δοντακια,τα ιδια καταμαυρα μακρια μαλλια,τα ιδια ζεστα καστανα ματια.Αυτη η γαλλικη μυτουλα ειναι ομως που με πειθει.Ειναι εκεινη.
-Ελευθερια?
Σηκωνομαι πανω και την περνω αγγαλια.
-Και μενα μου ελειψες.
Λεει στο αυτι μου χαμογελαστα,υποθετω.
Με την Ελευθερια καναμε πολυ καλη παρεα στο Γυμνασιο,ωσπου στο Λυκειο..εκανε αποπειρα αυτοκτονιας και την εκλεισαν στο τρελαδικο.Ηθελε να ριξει και...εμενα μαζι της.Η αστυνομια εφτασε εγκαιρως,εκεινη εφυγε,εγω εκλαψα αρκετα.Και τωρα ειναι εδω.
-Εμμ..ποτε ηρθες?Εννοω...
-Εδω και δυο χρονια,εχω βγει και δουλευω κανονικα!
Λεεκ καπως λυπημενα βεβαια,αλλα σιγουρα διακρινω ενθουσιασμο.
-Τι μικρος που ειναι ο κοσμος παντως!Και η Κωσταντινα ειναι εδω!
-Ω,αληθεια?
Λεει προσπαθωντας να δειξει πως δεν το ξερεις,ομως την ξερω ΤΟΣΟ καλα.
-Ελευθερια.
Την κοιταω σοβαρα.
-Τι?
Λεει καπως αθωα.ΚΑΠΩΣ.
-Το ηξερες ετσι?
-Ναι...Κοιτα Αλικη,πρεπει να μιλησουμε.
Με κοιταει με το σοβαρο της βλεμμα.Κατι παει λαθος.Στραβα.
-Σε ακουω.
Κανω πισω στην καρεκλα μου και την κοιταω μεσα στα μικρα της ματια.Τοσο..Απιστευτα ατελειωτα.Παντα πιστευα πως ειναι πολυ ομορφη,μεχρι και τωρα,ωσπου βλεπω την ουλη.Διασχιζει το μαγουλο της και χωνεται μεσα στην μπλουσα της,περνωντας διπλα απο το αριστερο της ματι,και στην σχισμη του στοματος της.
-Οχι εδω.
Ψιθυριζει.
-Σπιτι μου.Αυριο.Στις 22:00.Αντιο.
Συνεχιζει να ψιθυριζει και πιεζει τα αυτια της με τα χερια της,κοιτωντας γυρω γυρω.Διπλωνει τα γονατα της και τα φερνει στο στηθος της.Στους αστραγαλους της βλεπω σημαδια.Ειναι ακομα λιγακι ματωμενα,φενονται κατω απο το διαφανο καλσον.
Ισως απο κει να την κρεμασαν.Ισως εκει να εχασε το μυαλο της.Ισως εκει να εμαθε αυτο που εγω δεν ξερω.Ισως...ισως απλα να ειναι αργα πια,για να την σωσω.

------------------------------------------------------

Vote KAI comment!!! ♥️
-Caramelta 🍬