ΤΟ ΚΟΡΊΤΣΙ ΜΕ ΤΑ ΚΌΚΚΙΝΑ ΜΑΛΛΙΆ ΑΓΑΠΟΎΣΕ ΈΝΑΝ ΛΥΚΑΝΘΡΩΠΟ

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 5

Τα χρόνια πέρασαν από το περιστατικό που είχε συμβεί μετά τον θάνατον των γονιών μου και μπορώ να πω ότι η ζωή μου ήταν δύσκολη χωρίς τους γονείς μου, αλλά ευτυχώς δεν ήμουν μόνη είχα την γιαγιά μου να με φροντίζει ακόμα και όταν τα χρήματα της δεν της έφταναν πάντα έβρισκε έναν τρόπο να μου αγοράζει αυτά που ήθελα και χρειαζόμουν, όπως ρούχα, βιβλία για το σχολείο και άλλα πράγματα όπως δώρα για τα γενέθλια μου.

Που φυσικά δεν ήταν πολύ μακριά ένας μήνας έμενε πριν γίνω 21 χρόνων και τώρα ήμουν στον δρόμο για την σχολή μου. Θα απορήστε σε τη σχολή πέρασα και φυσικά πέρασα  στο πανεπιστήμιο κάλων τεχνών, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου μου άρεσε πάντα η ζωγραφική και το όνειρο μου γίνεται πραγματικότητα.

Είναι καλό να ακολουθείς πάντα τα όνειρα σου, γιατί αυτά είναι που σε κάνουν αυτός που πραγματικά είσαι μέσα στην ψυχή σου και για αυτό ποτέ μην παρατάτε ποτέ τα όνειρα σας.

  Η ζωγραφική είναι η ζωή μου και κανένας δεν μπορεί να μου πει ότι δεν μπορώ να τα καταφέρω, πάω μπροστά και ποτέ πίσω μου δεν κοιτάω ή ίσως λιγάκι, ακόμα βλέπω όνειρα με τους γονείς να τους τρώει ένα άγριο ζώο. Κανένας δεν ξέρει τι ήταν ούτε καν οι αστυνομικοί και εφόσον δεν βρήκαν αρκετά στοιχειά για το συμβάν αυτό η υποθέσει των γονιών μου έκλεισε. Στους φακέλους του αστυνομικού τμήματος έγραψαν ότι η αίτια θανάτου ήταν απο μια επίθεση ενος άγριου ζώου. Αλλά εγώ δεν πιστεύω πως ήταν μια απλή επιθέσει κάτι περίεργο πρέπει να είχε συμβαίνει εκείνη την μέρα, κάτι που η αστυνομία δεν έψαξε αρκετά καλά ή άπλα δεν τους ενδιέφερε καν ο θανατος των γονιών μου ή κάποιος να έκρυψε τα στοιχειά, αλλά τι ήταν αυτό που ήθελε να  κρύψει, ένα μυστικό μήπως, ποιος ξέρει δεν θα μάθω πότε μάλλον.

Η ζωή μου συνεχίζεται, καθώς περπατούσα και ζούσα μέσα στις φαντασιώσεις μου έφτασα επιτέλους στη σχόλη μου. Μπήκα μέσα στο κτήριο και ήταν γεμάτο μαθητές και καθηγητές, ως συνήθως δηλαδή τίποτα δεν άλλαξε από χθες μέχρι σήμερα, καμιά φορά είναι λίγο βαρετά. Ώρες, ώρες όποτε βλέπω τους ανθρώπους γύρω μου να περπατάνε μοιάζουν πιο πολύ με ζόμπι πάρα με ανθρώπους. Σκέφτομαι κάποιες σκηνές να τις ζωγραφίσω  και να την ονομάσω  '' Άλλη μια μέρα που τα ζόμπι περπατούν στους διαδρόμους'' ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων δεν είμαι καλή να δίνω ονόματα στους πίνακες μου. Καλύτερα να τα ζωγραφίζω πάρα να τα ονομάζω και έτσι συνέχισα την πορεία μου προς την τάξη, για την έναρξη του μαθήματος.    

Συνεχίζεται
❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️