Η Αλεξία ειναι ενα συνηθισμένο κορίτσι,όπου η ζωή της ήταν κανονική.Ώσπου την ημέρα στα 21 γενεθλια της θα γνωρίσει ένα αγόρι που θα της αλλάξει την ζωή.Που θα φέρει τα πάνω κατώ στην ζωή της.Θα αρχήσουν να βγαίνουν μυστικά,μια προφητεία και περιπέτ...
Έπειτα από λίγα λεπτά ακούστηκαν βήματα στους διαδρόμους.
ΤΑΠ! ΤΑΠ!
Που πλησίαζαν όλο και ποιο κοντά στην τάξη που ήμουν. Η πόρτα άνοιξε και ο καθηγητής μπήκε μέσα και είπε:
《Το μάθημα για σήμερα είναι...》έκανε παύση και έγραψε κάτι στον πίνακα μια μόνο λέξη "συναίσθημα" που δεν κατάλαβα και συνέχισε να λέει 《το θέμα για σήμερα είναι "συναίσθημα", ερωτήσεις;》
Και όλοι στην τάξη ήταν ήσυχη, κανένας δεν ρώτησε.
《Λοιπόν αφού δεν ρωτάει κάνεις θα σας απαντήσω εγώ...》είπε τελικά ο καθηγητής.
《Θέλω να ζωγραφίσετε ένα συναίσθημα που να σας εκφράζει, οτιδήποτε, όπως αγάπη ή φόβος ή ας πούμε ζωγραφίστε το συναίσθημα που νιώθετε τώρα αυτή την στιγμή... λοιπόν ξεκινήστε.》
Όλοι άρχισαν να σκέφτονται και να κρατάνε το μολύβι στα χέρια τους.
Κάποιοι είχαν είδη αρχίσει να σχεδιάζουν και άλλοι είχαν κολλήσει κοιτάζοντας το χαρτί, τι συναίσθημα να ζωγραφίζουν.
Και φυσικά ήμουν ένα από αυτά τα άτομα που δεν ήξερε τι συναίσθημα να ζωγραφίσει. Ο εγκέφαλος μου είχε κολλήσει.
Μήπως να το ζωγράφιζα όλο μαύρο και να δείξω το συναίσθημα "κενό"; Ήταν μια καλή ιδέα, αλλά όχι αρκετά δημιουργική, οπότε συνέχισα να σκέφτομαι.
Έπειτα από μερικά λεπτά, καμιά ιδέα δεν μου ήρθε, τίποτα απολύτως. Κοίταξα τους άλλους μαθητές, όλοι είχαν κάνει κάτι, ακόμα και αυτοί που πριν από λίγο δεν ήξεραν τι να σχεδιάσουν. Μόνο εγώ έμεινα.
"Τι να ζωγραφίσω;" Καθώς σκεφτόμουνα ο καθηγητής έκανε μια βόλτα γύρω από τους μαθητές για να δει τι ζωγράφιζαν.
Μόλις μερικά βήματα μακριά πριν φτάσει και στο δικό μου θρανίο. Έτσι ζωγράφισα το πρώτο συναίσθημα που μου ήρθε και με βιαστικές κινήσεις άρχισα να σχεδιάζω.
Θα αναρωτιέστε τι συναίσθημα. Και αυτό που ζωγραφίζω τώρα είναι (το συναίσθημα ονόματι πανικός) Πήρα το μολύβι μου και και σχεδίασα ένα κορίτσι πνιγμένη στις σκέψεις της και έβαλα διαφορά χρώματα, όπως κόκκινο, μπλε, κίτρινο και μωβ. Όλα τα χρώματα γύρω από το κορίτσι και γραμμές πανικού, άλλες ευθείες, άλλες μπλεγμένες, άλλες ζικ-ζακ.
Ops! Esta imagem não segue nossas diretrizes de conteúdo. Para continuar a publicação, tente removê-la ou carregar outra.
Πιστεύω πως αυτό το σχέδιο με εκφράζει πολύ, με τόσες σκέψεις που έχω πάντα στο μυαλό. Πιο σύνηθες είναι οι αρνητικές σκέψεις. Το ξέρω δεν είναι κακό να σκέφτομαι αρνητικά, αλλά έτσι είναι η φύση μου.
Από τότε που έχασα τους γονείς μου και παρόλο που η γιαγιά μου είναι καλά, φοβάμαι πως θα την χάσω και δεν το θέλω αυτό. Νιώθω πως άμα φύγει θα μείνω μόνη σε αυτόν τον κόσμο.
Η σκέψεις μου έσπασαν όταν άκουσα τον καθηγητή να μιλάει.
《Ωραίος πίνακας》
Ξαφνιάστηκα, αλλά προσπάθησα να μην το δείξω και απλά είπα:
《Είναι το συναίσθημα του πανικού》του είπα δείχνοντας την ζωγραφιά.
Ο καθηγητής απλά κοίταξε το σχέδιο και απάντησε:
《Ναι! Βλέπω ότι αυτό το κορίτσι κρύβει πολύ πανικό μέσα της. Αν δεν τον βγάλει προς τα έξω θα καταστραφεί.》
Αυτό που είπε με ξάφνιασε και κοίταξα ξανά την ζωγραφιά που είχα κάνει. Ήταν σαν να έβλεπα τον εαυτό μου.
Το κουδούνι χτύπησε.
《Ωραία, αυτό ήταν το μάθημα για σήμερα, θα τα πούμε ξανά αύριο στο επόμενο μάθημα.》
Όλοι σηκώθηκαν από τις καρέκλες τους, όπως και εγώ, βγήκα από την τάξη μου και κατευθύνθηκα έξω στην αυλή της σχολής.
Εκεί είδα τις φίλες μου, την Άννα και την Σοφία, να συζητάνε για δικα τους θέματα. Δεν με είχαν προσέξει, οπότε συνέχισα να κατευθύνομαι προς τις πύλες.
Και βγαίνοντας από τις πύλες της σχολής ξεκίνησα τον δρόμο προς το σπίτι μου.
