ΤΟ ΚΟΡΊΤΣΙ ΜΕ ΤΑ ΚΌΚΚΙΝΑ ΜΑΛΛΙΆ ΑΓΑΠΟΎΣΕ ΈΝΑΝ ΛΥΚΑΝΘΡΩΠΟ

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2

Ένα ακόμα κρύο βράδυ στο σπίτι της γιαγιάς μου.Η γιαγιά και εγώ καθόμασταν κοντά στο τζάκι όπου οι φλόγες της φωτιάς μας ζέσταναν.

Εκεί ήταν πάντα το σημείο που μου έλεγε τις ιστορίες,αλλά εκείνο το βράδυ η ιστορία που μου είχε πει, ήταν διαφορετική σε σχέση με τις άλλες ιστορίες που διηγήθηκε τις προηγούμενες φορές.

Την θυμάμαι πολύ καθαρά,γιατί ήταν σαν χτες που μου την έλεγε και δεν θα την ξεχνούσα πότε ακόμα και αν μεγάλωνα.Την ιστορία μου την είχε πει όταν ήμουν περίπου 10χρονων,εκείνο το βράδυ χιόνιζε πολύ και το χιόνι ήταν πυκνό που με κάθε βήμα που έκανες βούλιαζες και το λέω γιατί το είχα πάθει μια φόρα.

Το μισό μου σώμα ήταν μέσα στο χιόνι και χρειάστηκα την βοήθεια του μπαμπά μου για να με βγάλει από την τρύπα που είχα δημιουργήσει.

Το αστείο είναι πως όταν πήγε ο πατέρας μου να με βοηθήσει να βγω έπεσε και αυτός μέσα σε μια τρύπα και γελάσαμε όλοι τόσο δυνατά που είχα ξεχάσει για λίγο ότι ήμουν και εγώ στην ίδια θέση με τον πατέρα μου,άλλα αυτός κατάφερε να βγει διότι δεν ήταν πολύ βαθιά για αυτόν,ενώ εγώ ήμουν μόνο 5χρονών όταν έγινε αυτό και δεν ήμουν αρκετά ψηλή,όπως αυτός.

Τελικά κατάφερα να βγω από την τρύπα και φυσικά ήταν με την βοήθεια του μπαμπά,αλλά ήταν και αυτό μια μικρή περιπέτεια που έζησα.Μου άρεσαν πολύ οι περιπέτειες και μου άρεσε επίσης η μηλόπιτα που μου έφτιαχνε η γιαγιά μου,ήταν νόστιμη, όπως πάντα και όποτε ήμουν λυπημένη η μηλόπιτα πάντα μου έφτιαχνε την διάθεση.

Η αλήθεια είναι πως δεν ήμουν σαν τα αλλά παιδιά,επειδή είχα κόκκινα μαλλιά,ναι,έτσι είναι από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου είχε κόκκινα μαλλιά, δεν ξέρω γιατί απλά έτσι γεννήθηκα. Ούτε οι γονείς μου ήξεραν από που είχα πάρει το κόκκινο μαλλί.

Οι γιατροί τους είχαν πει ότι μπορεί να το είχε κάποιος μέσα στην οικογένεια μου, καμιά θεία ή κάποια  προ προ γιαγιά μου ή κάτι τέτοιο .Πολύ με ρώταγαν αν τα είχα βάψει και φυσικά έλεγα όχι και κάποιοι απλά με κορόιδευαν μόνο και μόνο για το χρώμα των μαλλιών μου.

Η γιαγιά μου πάντα μου έλεγε πως δεν χρειαζόταν να δίνω σημασία το τι έλεγαν οι άλλοι και ήταν κάτι που με τον καιρό θα ξεχνιόταν και αυτό με έκανε να νιώθω λίγο καλύτερα,διότι με αγαπούσε για αυτό που ήμουν και όχι αυτό που ήθελαν οι άλλοι να δουν.

ΣΥΝΕΧΊΖΕΤΑΙ

❄❄❄❄❄❄❄❄❄❄❄❄❄❄❄