ΤΟ ΚΟΡΊΤΣΙ ΜΕ ΤΑ ΚΌΚΚΙΝΑ ΜΑΛΛΙΆ ΑΓΑΠΟΎΣΕ ΈΝΑΝ ΛΥΚΑΝΘΡΩΠΟ

Κεφάλαιο 25

Λίγες μέρες αργότερα.

Πέρασαν μερικές μέρες απο τότε που ανέφερα στην αστυνομία, για τις ανησυχίες μου και μεχρι στιγμής,δεν ένιωθα μάτια να με παρακολουθούν ή να με κυνηγήσει κάποιος μέσα στην νύχτα.

Ήταν ξανά κανονική η ζωη μου, όπως πριν. Και αυτό με έκανε χαρούμενη.

Σήμερα θα ήταν ημέρα που θα πήγαινα συνέντευξη για δουλειά.
4 η ώρα το απόγευμα.

Έχω τόσο άγχος που πιστεύω ότι η καρδιά μου θα εκραγεί.
Ελπίζω να τα πάω καλά και να με δεχτούν.
Σκέφτηκα από μέσα μου.

<---->

Όταν τελείωσα με την σχολή μου, πήγα σπίτι, για να βάλω καλύτερα ρούχα, δεν μπορουσα να παω με τις φόρμες σε μια συνέντευξη.

Έτσι έβγαλα τα ρούχα που πίστευα πως ήταν καλά, για μια συνέντευξη δουλειάς.

Τα ρούχα που φόρεσα ήταν ένα λευκό πουκάμισο, ένα τζιν παντελόνι καμπάνα και από παπούτσια έβαλα απλές φλατ μαύρες μπαλαρίνε.

Για τα μαλλιά μου, τα έπιασα σε μια απλή ψηλή αλογοουρά και από make up, έβαλα ένα απαλό ροζ κραγιόν για τα χείλη και για τα μάτια μου έβαλα μια σκιά στην απόχρωση του καφέ.

Πίστευα πως αυτό το στυλ θα έκανε την δουλειά του.

Πήρα έπειτα την μικρή τσάντα που χρησιμοποιώ, όπως πάντα και έβαλα μέσα το κινητό μου, τα κλειδιά μου και ότι άλλο πίστευα ότι θα χρειαζόμουν.

Και αφού είδα πως ήμουν έτοιμη, αποχαιρέτησα την γιαγιά μου και ξεκίνησα τον δρόμο για την συνέντευξη.

Καλή μου τύχη.
Είπα στον εαυτό μου και συνέχισα την διαδρομή μου.

----------------------------------------------------------

20 λεπτά αργότερα

Έφτασα στην πόρτα του καταστήματος και περνώντας μια ανάσα, άνοιξα την πόρτα και μπήκα μέσα.

《Γειά σας!》 Φώναξα στο κενό του καταστήματος. Ευτυχώς δεν φαινόταν να έχουν πελάτες αυτή την στιγμή, διότι ήταν ύσηχα.

Κοίταξα τριγύρω την διακόσμηση και τα αντικείμενα που πουλούσε.

Ήταν ένα καταστήμα ρούχων, οι τοίχοι του, είχαν το χρώμα του μπεζ, είχε ράφια γεμάτα ρούχα και κάποια άλλα ρούχα ήταν κρεμασμένα πάνω σε κρεμάστρες, έξω στην βιτρίνα είχε κούκλες που πόζαραν τα ρούχα του μαγαζιού και τα διαφήμιζαν στους ανθρώπους που περνούσαν και τις παρατηρούσαν. Και λίγο ποιο μέσα είχε ένα ταμείο.

Έπειτα από ένα λεπτό μια κυρία ήρθε από την πίσω πόρτα, προς το μέρος μου ρωτώντας με, με ένα χαμόγελο: πως μπορώ να σε βοηθήσω.

Χωρίς να χάνω χρόνο της απάντησα, χαμογελώντας κάπως διστακτικά.

《Ήρθα για την συνέντευξη, μου είπαν να έρθω σήμερα στης 4 η ώρα.》

Η γυναίκα με κοίταξε 1 δευτερόλεπτο και μου είπε συνεχίζοντας με ένα χαμόγελο στα χείλη της.

《Ναι το θυμάμαι》κάνοντας μια παύση μου έκανε νόημα να προχωρήσω προς το ταμείο 《από δω.》συνέχισε να λέει και την ακολούθησα.

Εκείνη έκατσε σε μια καρέκλα που είχε πίσω στο ταμείο και εγώ από την άλλη περίμενα όρθια. Ήταν λίγο κουραστικό, αλλά είπα να κάνω υπομονή.

Η κυρία από την άλλη έβγαλε ένα χαρτί, που το αναγνώρισα αμέσως, διότι ήταν το βιογραφικό που τους είχα δώσει.

Έπειτα η κυρία άρχισε να μου κάνει ερωτήσεις.

Οπως:
Έχεις δουλέψει ποτέ;
Έχεις εμπειρία σε αυτό το κομμάτι;

"Και άλλες διαφορές ερωτήσεις που ήταν απαραίτητες να με ρωτήσει"

Όταν τελείωσε να με ρωτάει στο τέλος μου είπε: 《ωραία αυτές ήταν όλες οι ερωτήσεις》《 και θα σε ενημερώσουμε, σε μια βδομάδα από τώρα.》

《Ευχαριστώ!》 ήταν η μόνη λέξη που μου ήρθε στο μυαλό και χωρίς καμία άλλη λέξη, έφυγα από το μαγαζί.

Λοιπόν δεν ήταν και τόσο άσχημα,σε μια βδομάδα θα ξέρω αν θα με δεχτούν ή όχι.

Σκέφτηκα.

Και επέστρεψα σπίτι μου, για να ξεκούραστο. Η συνέντευξη έχω να πω ότι με κούρασε αρκετά.

ΣΥΝΕΧΊΖΕΤΑΙ
❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️

Κεφάλαιο 25
Ελπίζω να σας αρέσει και να έχετε μια υπέροχη μέρα 😁