ΤΟ ΚΟΡΊΤΣΙ ΜΕ ΤΑ ΚΌΚΚΙΝΑ ΜΑΛΛΙΆ ΑΓΑΠΟΎΣΕ ΈΝΑΝ ΛΥΚΑΝΘΡΩΠΟ

κεφάλαιο 35

Η διαδρομή ήταν γρήγορη και σε 5 λεπτά είχαμε φτάσει στην πολυκατοικία, όπου εμένα.

Η μηχανή σταμάτησε κοντά στην εξώπορτα της πολυκατοικίας και κατεβήκαμε από την μηχανή.

Ο Μάθιου με βοήθησε να βγάλω το κράνος και όταν το έκανε, τα μαλλιά μου ηλεκτρίστικαν από τον στατικό ηλεκτρισμό του κράνους.

Προσπάθησα να τα φτιάξω λιγάκι, αλλά δεν κατέβηκαν όλες οι τούφες.

《Λοιπόν θα μου πεις, γιατί ήρθες να με πάρεις από την σχολή μου;》 τον ρώτησα, καθώς προσπάθησα να κατεβάσω άλλη μια τούφα που πετούσε από τα μαλλιά.

《Επειδή είμαι ο σωματοφύλακας σου》απάντησε τραχιά.

Δεν ρώτησα περισσότερα και απλά προχώρησα προς την πόρτα της πολυκατοικίας, ο Μάθιου με ακολούθησε από πίσω.

Ανέβηκα στον όροφο και άνοιξα την πόρτα του διαμερίσματος μου και αυτό που αντίκρισα, δεν το περίμενα.

Το σπίτι ήταν άνω - κάτω, όταν είχα φύγει από το σπίτι δεν ήταν σε αυτή την κατάσταση.

Κοίταξα το χάος, το τραπέζι στην τραπεζαρία ήταν κομμένο στα δύο, ο καναπές ήταν αναποδογυρισμένος, η τηλεόραση είχε μια τρύπα σαν κάποιος να την έριξε μια γροθιά από τα νεύρα του.

Ακόμα και η λάμπες ήταν σπασμένες.
Κάποιος ήταν στο σπίτι μου και δεν έμοιαζε ανθρώπινο, διότι η πόρτα ήταν μια χαρά, ενώ τα παράθυρα είχαν σπάσει.

Αλλά το διαμέρισμα μου είναι στο τρίτο όροφο και άμα καποιος ήταν να ανέβη σε αυτό τον όροφο. Θα το είχε δει κάποιος σωστά;

《Απο ότι φαίνεται δεν είσαι ασφαλής εδώ πλέον, ούτε και η γιαγιά σου》είπε ο Μάθιου που βρισκόταν ακόμα πίσω μου.

《Λες να είναι αυτοί που με κυνηγάνε;》ρώτησα τον Μάθιου και ένιωθα το σώμα μου να τρέμει.

Αν ήμουν σπίτι, λες να με σκότωναν;

Ρώτησα από μέσα μου.

Μάλλον ναι.
Έδωσα σαν απάντηση στο εαυτό μου.

Ο Μάθιου συνέχισε να κοιτάζει το χάος και μου απάντησε 《από ότι φαίνεται ναι, αυτοί ήταν...》έκανε μια παύση καθως σκεφτόταν《...μάζεψε τα πράγματα σου.》

《Τι;》ρώτησα και γύρισα να τον κοιτάξω.

《Δεν θα το πω δεύτερη φορά, δεν μπορείς να μείνεις εδώ, αφού ο εχθρός ξέρει που μένεις, θα επιστρέψουν ξανά...》παύση 《και την επόμενη φορά δεν θα είσαι τόσο τυχερή, όπως σήμερα.》

Το βλέμμα του Μάθιου έδειχνε ταυτόχρονα θυμό, αλλά και ανησυχία. Αλλά είχα την απορία γιατί  ανησυχούσε τόσο πολύ για μένα;

Ήθελα να ρωτήσω, αλλά δεν το έκανα. Κατευθύνθηκα προς το δωμάτιο μου, όπου και εκεί ήταν ένα χάος.

Βρήκα ένα παλιό σακίδιο που χρησιμοποιούσα όταν πήγαινα λύκειο και μέσα σε αυτό έβαλα, μερικά ρούχα που είχα βρει μέσα στην ντουλάπα, κάποιος έψαξε και στην ντουλάπα μου όποτε ήτανε ένα χάος, έβαλα τα απαραίτητα και έπειτα βγήκα από το δωμάτιο, με το σακίδιο περασμένο στους ώμους μου.

Και έπειτα καθώς φεύγαμε θυμήθηκα, ότι έπρεπε να πάω να δω την γιαγιά μου. Σήμερα υποτίθεται θα ξυπνούσε.

Αμέσως σταμάτησα τον Μάθιου και του είπα:《πρέπει να πάμε στο νοσοκομείο, θέλω να πάω να δω την γιαγιά μου.》

ΣΥΝΕΧΊΖΕΤΑΙ
❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️

Κεφάλαιο 35
Τα λέμε στο επόμενο κεφάλαιο