ΤΟ ΚΟΡΊΤΣΙ ΜΕ ΤΑ ΚΌΚΚΙΝΑ ΜΑΛΛΙΆ ΑΓΑΠΟΎΣΕ ΈΝΑΝ ΛΥΚΑΝΘΡΩΠΟ

Κεφάλαιο 28

Ήταν δύο αστυνομικοί και με κοιτούσαν έξω από την πόρτα του διαμερίσματος μου, περιμένοντας την απάντηση μου.

《Ναι...εγώ είμαι.》τους είπα.

Ένα αίσθημα ανησυχίας ξανά ανέβηκε στην επιφάνεια. Καθώς κοιτούσα τους αστυνομικούς και ρώτησα.

《Συμβαίνει κάτι, κύριε αστυνόμε;》

Οι δύο αστυνομικοί κοιτάχτηκαν μεταξύ τους και έπειτα μου απάντησαν.

《Ήρθαμε για να σας ενημερώσουμε, για έναν συγγενή σας, την κυρία σνοουγουντ είναι...》
Δεν πρόλαβε να τελειώσει την φράση όταν πετάχτηκα και ρώτησα.

《Συμβαίνει κάτι στην γιαγιά μου; είναι καλα; που είναι;》τους ρωτούσα την μια ερώτηση, μετά την άλλη.

Συμβαίνει κάτι στην γιαγιά;
Για αυτό δεν είχε γυρίσει;
Πρέπει να την δω;

Οι σκέψεις μου σταμάτησαν όταν ο αστυνομικός μίλησε:

《Ηρεμήστε δεσποινίς, όλα θα πάνε καλά 》μου είπε ο αστυνομικός βάζοντας τα χέρια του πάνω στους ώμους μου, για να με καθησυχάσει.

Δεν ήθελα να περιμένω άλλο και έτσι τους ξανά ρώτησα τους αστυνομικούς κοιτάζοντας τους στα μάτια:《που είναι η γιαγιά μου;》

Ο αστυνομικός που κρατούσε τους ώμους με άφησε και με ήρεμη φωνή μου απάντησε:《Είναι στο νοσοκομείο.》

Πάγωσα 《στο νοσοκομείο, γιατί τι έπαθε;》άρχισα να ρωτάω ξανά.

《Θα σε πούμε όταν φτάσουμε στο νοσοκομείο, για την ώρα θέλουμε να ηρεμήσεις και να μας ακολουθήσεις》μου πρότεινε ο αστυνομικός.

Δεν είπα άλλη λέξη, το μόνο που έκανα ήταν να κουνήσω το κεφάλι μου καταφατικά και να τους ακολουθήσω στο νοσοκομείο και να δω την κατάσταση που βρισκόταν η γιαγιά μου.

<----->

Σε όλοι την διαδρομή μέσα στο περιπολικό αμάξι, δεν έβγαλα κουβέντα.

Ένας από τους δύο αστυνομικούς προσπάθησε να πει κάτι, αλλά δεν τον άκουσα.

Έμεινα με το κεφάλι κάτω κοιτάζοντας την ώρα του κινητού μου και μετρούσα κάθε λεπτό που περνούσε.

Δεν μπορούσα να αναπνεύσω κανονικά, η ανησυχία μου ήταν τόσο μεγάλη που μου κοβόταν το οξυγόνο.

Το μόνο που με κρατούσε στην πραγματικότητα ήταν οι σκέψεις μου ότι όλα θα πήγαιναν καλά, η γιαγιά θα είναι μια χαρά.

<----->

Έπειτα από μερικά λεπτά φτάσαμε στο νοσοκομείο.

Βγήκα από το περιπολικό αμάξι, μαζί με τους δύο αστυνομικούς και με πήγαν στο δωμάτιο που νοσηλευ-
όταν η γιαγιά μου.

Ο αστυνομικός άνοιξε την πόρτα του δωματίου, για να περάσω μέσα. Στο δωμάτιο υπήρχαν έξι κρεβάτια, για έξι μόνο ασθενείς.

Αλλά μόνο δύο κρεβάτια ήταν πιασμένα, το ένα ήταν μπροστά καθώς έμπαινες στον θάλαμο και το άλλο άτομο λίγο ποιο πέρα κοντά στο παράθυρο.

Τα μάτια μου έπεσαν αμέσως στο κρεβάτι που βρισκόταν προς το παράθυρο, κατευθύνθηκα προς τα εκεί και εκεί είδα την γιαγιά μου.

Και η κατάσταση της με σόκαρε 100 φορές περισσότερο.
Οι καρδιακή μου παλμοί πρέπει να είχαν ανέβει πάνω από το 100.
Και οι ανάσες μου έβγαιναν δύσκολα σαν κάτι να σκάλωσε στο λαιμό μου.

Και τότε πριν καν το καταλάβω, ένιωσα ενα τσίμπημα στο μπράτσο μου.
Το τελευταίο πράγμα που είδα πριν χάσω τις αισθήσεις μου, ήταν θολά πρόσωπα και έπειτα όλα έγιναν απλός....μαύρα.

ΣΥΝΕΧΊΖΕΤΑΙ
❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️

Κεφάλαιο 28
Ελπίζω να σας αρέσει.
Και ελπίζω να σας δω στο επόμενο κεφάλαιο.
Να έχετε μια υπέροχη μέρα.😄