ΤΟ ΚΟΡΊΤΣΙ ΜΕ ΤΑ ΚΌΚΚΙΝΑ ΜΑΛΛΙΆ ΑΓΑΠΟΎΣΕ ΈΝΑΝ ΛΥΚΑΝΘΡΩΠΟ

Κεφάλαιο 9

Έτρεχα και έτρεχα για να ξεφύγω.
Το δάσος ήταν κρύο και σκοτεινό, η πανσέληνος γεμάτη και έλαμπε στο σκοτεινό ουρανό, δεν υπηρχαν αστερια μονο το φεγγάρι.

Ο φόβος μου ηταν μεγάλος και η ανάσες μου βαριές απο το τρέξιμο, έπρεπε να ξεφύγω απο αυτο που με κυνηγούσε. Τα πόδια μου απλός έτρεχαν χωρίς σταματημό και η φωνή του άγριου ζώου, όλο και με πλησίαζε.

Σταμάτησα και πρόσεξα πως έκανα κύκλους, ήμουν σε αδιέξοδο, δεν μπορώ να ξεφύγω.

Ακούστηκε ένα δυνατός ήχος, τα δέντρα έγινα πιο σκοτεινά από ότι ήταν πριν, το ένστικτο μου έλεγε να τρέξω ξανά και πιο γρήγορα.

Και ετσι αυτό έκανα. Το τέρας όμως με πλησίαζε ήταν πιο γρήγορο και πιο δυνατό από εμένα.

Μέχρι που σκόνταψα σε ενα κλαδί και έπεσα στο κρύο χώμα. Η σκιά του τέρατος εμφανίστηκε και καθώς ήταν έτοιμο να με σκοτώσει.

Ξύπνησα!

Με έλουσε κρύος ιδρώτας, η καρδιά χτυπούσε δυνατά από την ξαφνική επίθεση που έζησα στο όνειρο μου. Δεν ήταν η πρώτη φορά που έβλεπε αυτό το όνειρο, αλλά πάντα για κάποιο λόγο με τρόμαζε.

Το όνειρο παρέμενε το ίδιο κάθε βράδυ.

Κοίταξα την ώρα του κινητού μου και είδα πως ήταν ακόμα 4 η ώρα τα ξημερώματα.

Προσπάθησα να ξανά κοιμηθώ, αλλά τα μάτια δεν έλεγαν να κλείσουν και έτσι απλά σηκώθηκε από το κρεβάτι και πήγα προς το θρανίο μου, άναψα την μικρή λάμπα γραφείου που είχα και σε ένα μπλοκ ζωγραφικής άρχισα να σχεδιάζω, για να περάσει η ώρα μου.

Δεν πεινούσα και έτσι απλά ζωγράφιζα οτιδήποτε μου ερχόταν εκείνη την στιγμή στο μυαλό μου.

Ο ήλιος είχε φτάσει πλέον στον ουρανό και η ωρα ήταν σχεδόν 8, άφησα το μολύβι μου πάνω στο θρανίο και κοίταξα την ζωγραφιά που έκανα ήταν μια μαύρη φιγούρα.

Η φιγούρα που έβλεπα κάθε φορά στα όνειρα μου, που ποτέ δεν έβγαζε νόημα.

Η κοιλιά μου τότε άρχισε να κάνει ήχους που έδιναν το σήμα ότι έπρεπε να φάω κάτι. Οπότε αυτό έκανα, η γιαγιά μου ακόμα κοιμόταν και με ελαφρά βήματα πήγα στην κουζίνα να δω τι να φάω.

Τελικά θα έτρωγα για πρωινό μηλόπιτα και σε ένα ποτήρι έβαλα λίγο γάλα.

Όταν τα ετοίμασα τα πήρα και τα έβαλα πάνω στο τραπέζι, κάθισα στην καρέκλα μου και με το πιρούνι έφαγα μια μπουκιά.

Στο χέρι μου πήρα το κινητό μου και είδα της ενημερώσεις που είχα. Άνοιξα την εφαρμογή του YouTube και έβαλα ένα βίντεο που είχε στις προτιμήσεις, για να περάσει η ώρα μου μέχρι να φάω το πρωινό μου.

—————————————––––—–––

Όταν τελείωσα τι πρωινό μου, σηκώθηκα από το τραπέζι, έπλυνα το πιάτο και το ποτήρι μου και ειδα ξανα την ώρα του κινητού μου.

Ήταν ώρα να ετοιμαστώ για την σχολή μου και έτσι πήγα πίσω στο δωμάτιο μου, άνοιξα την ντουλάπα μου και έβγαλα μια απλή κόκκινη μπλούζα και μια μαύρη φόρμα, έβαλα τα παπούτσια μου και αφού είχα ετοιμάσει την τσάντα μου, ήταν ώρα να φύγω. Είδα ότι γιαγιά μου κοιμόταν και την αποχαιρέτησα ψιθυριστά.
"Τα λέμε γιαγιά πάω στην σχολή "
Πήρα τα κλειδιά του σπιτιού και έφυγα από το διαμέρισμα.

Ζούμε σε μια πολυκατοικία, σε ένα μικρό διαμέρισμα που έχει 2 υπνοδωμάτια, μια κουζίνα με σαλόνι μαζί και μια μικρή τουαλέτα. Το κόστος ήταν ακριβό, αλλά παρόλο που τα οικονομικά μας είναι λίγα, τα καταφέρνουμε, όσο έχω την γιαγιά μου και η γιαγιά εμένα, είμαστε χαρούμενες με αυτην την ζωη που έχουμε.

Σκέφτομαι να πάω και να πιάσω δουλειά ή να πουλήσω τις ζωγραφιές μου στο ίντερνετ, για βγαλω μερικάχρήματακαι να βοηθήσωτην γιαγιά μου οικονομικά.

Δεν ξέρω ίσως και να το δοκίμαζα. Η γιαγιά μου πάντα λέει ότι ζωγραφίζω καλά και το ίδιο λένε οι φίλοι μου και οι καθηγητές μου.

Πιστεύω πως μπορώ να κάνω μια προσπάθεια.

Ποτέ δεν ξέρεις αν δεν δοκιμάσεις πρώτα.

ΣΥΝΕΧΊΖΕΤΑΙ
❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️

ΓΕΙΑ ΣΑΣ, ΤΙ ΚΑΝΕΤΕ ΕΛΠΙΖΩ ΝΑ ΕΊΣΤΕ ΌΛΟΙ ΚΑΛΆ.

Απλά ήθελα να σας ευχαριστήσω που διαβάζετε την ιστορία μου και ελπίζω να συνεχίσετε να την διαβάζετε και να σας αρέσει.
Ξέρω ότι δεν είμαι καλή στο να γράφω ιστορίες, αλλά Ναι!ελπίζω να σας αρέσει.
Αυτά ηθελα να πω, ευχαριστώ που διαβάσατε αυτό το μήνυμα και ελπίζω να μην σας κούρασα πολύ και θα τα πούμε στο επόμενο κεφάλαιο.
Μέχρι τότε να είστε όλοι καλά.

❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️