BÜYÜK OYUN

16

"Ege..."

"Ne oldu Ege'ye"

" Sen bayıldıktan sonra fenalaştı, beyninde kanama oluştu. Doktorlar müdahale etti. Hatta uyandı ama kalıcı bir şekilde hafıza kaybı yaşadı. Ailesi de... Onu götürme kararı aldı..."

"Ne! Niye?"

İçeri Ege'nin annesi Nurgül abla girdi. Bizimkilere döndü onlarda dışarı çıktı. Yanıma oturdu ve elimi tuttu.

"Nurgül abla neden?"

"B-ben özür dilerim güzelim. Ama Ege artık herşeyi unuttu. Hatırlaması bir ihtimal olsa götürmezdim onu. Ama... Siz Ege'ye her bakmanızda olanları hatırlayacaksınız. Hele sen... Ege'yi abin olarak görüyordun zaten... Biliyorum... Sen yıpranıcaksın en çok... Kendini suçlaman için demedim, sakın öyle bir şey yapma güzelim... Ah bunları dememem lazımdı...

Affet bizi. Lütfen kızım. Ama yapmam lazımdı. "

İkimiz de ağlıyorduk.  Konuşamıyordum. Nurgül abla sıkıca sarıldı bana.

"Son kez göreyim lütfen, hakkım yok mu bu kadarına ha Nurgül abla?"

Başını salladı. Dışarı çıktı ve bir süre sonra geldi. Sanırım doktor ile konuşmuştu. Kalkmama yardım etti. Ege normal odaya alınmıştı. Ömer 4 saattir uyuduğumu söylemişti. Odaya geldik. Kapıyı tıklattım ve içeri girdim. Yatakta uzanmıştı. Bana döndü ve kaşlarını çattı.

"Sen kimsin"

Yatağa yaklaştım. Ve gülümsedim.

"B-ben de bu hastane de kalıyorum. Sıkıldım. Seni bu odaya getirince görmüştüm. Yanına gelmek istedim."

Çok zordu. Yıllarım onunla birlikte geçmişti ve şimdi... Ona yabancı gibi davranmak...

"Ya bende sıkılıyorum. Bu arada ben Canay."

İsmi... Bu söylenmemişti ki bana. Anlaşılan Nurgül abla önceki hayata dair bir şey kalsın istememişti.

"Hep böyle kekeler misin?"

"Ha?"

Kahkaha attı.

"Neden hastanedesin?"

" Abilerim ve kız kardeşlerim öldü"

Yankı abim, Ege abim, Sude'm ve Burcu'm...

"Ne, ben özür dilerim. Senin için zor olmalı... Ailen nasıl? Annen ve baban,"

"Annem ve babam yok ki..."

Elimi tutup yatağa oturttu.

"Ben çok büyük pot kıroyorum sanırım. Özür dilerim tekrar. Ama sana bir şey diyim mi sen tanıdığım yani şey... Futbol da başımı çarpmışım ve... Her neyse en güclu kızsın sanırım... Off çok saçma oldu..."

Gülümsedim. Ve sarıldım. Sorgulamadı ve sarıldı. Yaralarım kanıyordu. Durmuyordu. Duracak gibi de değildi ki. Daha sonra ayrıldım. Ve kalktım.

"Benim gitmem lazım."

"İsmini söylemedin,"

" G- Gamze"

"Memnun oldum Gamzeli"

Çıktım. Hayır çok ağlamıştım. Ağlayamazdım. Etrafa baktım bizimkiker buraya bakmıyordu. Merdivenlere yöneldim ve terasa çıktım. Bir duvara yaşlandım ve bacaklarımı kendime çektim. Öylece durdum. Her şey üst üste geliyordu. Ne yapacaktım ki ben? Ömerlere her şeyi anlatmıştım. Arda abinin söylediklerini... Sonuçta o kimseye anlatma demişti ve onlar benim için kimse değildi.