SAKLIM. - AKIN KOÇOVALI-

41. || suçlu

"Sevgilim.."

Akın bana sevgilim diye seslenince buz gibi durakaldım yerimde. Ne yapacağımı, nasıl hareket edeceğimi yada bu adamın yüzüne bile bakacağımı bilmiyordum.

Utançtan yerle bir olmak istedim.
Gözlerimi koltukta yatan saza diktim ve nefes alıp verişime konsantre oldum.

Sakin Ceren.
Sakin.

"Gözlerimi kaçırma."

Akının elini yüzümde hissedince yutkundum. Hafif bir baskıyla yanağımı kendine doğru çevirdi. Gözlerine bakmamak için yere baktım.

Akın zorlamayı bıraktı.
İnatçı olduğumu biliyordu sonuçta.
Bana istemediğim bişeyi yaptırmak imkansızdı nerdeyse.

"Tamam bakma. Konuşma- her şeye razıyım, sadece beni bırakma Ceren."

Dudaklarımın titremesine engel olmaya çalışıyordum. Allahım bu bir rüya olsun-

"Beni bu yükle yalnız bırakma."

Birden Akın elimi eline aldı ve avucumu yanağına koydu. Kapalı gözlerle elimi yanağıyla okşadı ve yanağından akan yaşı böylece sildi.

Herkesin karşısında dik duran adam elimi tutarak ağlıyordu ve bunun sebebi bendim.
Allah kar etsin!

"Kızgınsın anlıyorum ama affet-"

Efendim?
Ben mi kızgınım? Çatık kaşlarla Akının yaş gözlerine baktım ve içinde ne hissettiğini anlamak istedim.

Niye ben kızgın olayım ki?
O bana kızması lazım. Sonuçta ben küçük bir bebeye sahip çıkamadım, öyle değil mi?

"Akın.."

Şimdi gözlerini açtı ve iki haftadır görmemek istediğim o topraklara bakıyordum.
Ağlamaktan kan altında kalmış gözleri.

"Ben bebeğimizi koruyamadım—"

Akın beni hemen kollarına çekti ve rahat bir nefes verdi. Sevgilime yeniden bu kadar yakın olmak bana her şeyi unutturdu. Bir saniye bile olsa mutlu oldum. Son haftalar hiç yaşanmamış gibi hissettim.

"Sen elinden geleni yaptın gülüm.. Ben size yetişemedim. Koruyamadım sizi. Senin suçun yok ki birtanem."

Eliyle saçlarımı okşamaya başlayınca koptum.
Gözlerimden gelen yaşları zapt edemeden, Akının kollarında hüngür hüngür ağlamaya başladım.
Sıkıca sırtına tutunup içimde ne kadar acı varsa döktüm.

Bir süre sonra ikimizde rahatladık ve koltuğa oturduk. Akına bakınca içimdeki alevler dinmeye başladılar. Sanki Akın her şeyin ilacıydı.

"Kızgın değilsin dimi?"

Sevgilim göz yaşların arasından küçük bir kahkaha çıkardı ve eliyle saçımı kulağımın arkasına sakladı.

"Niye kızayım sana deli?"

Şimdi benim yüzümde de bir gülümse büyüdü.

"Sen benim her şeyimsin kızım. Yüzüne nasıl bakacağımı biliyordum- Ben sizi koruyamadım diye perişan oldum ama senin bu durumda asla bir suçun yok. Anladın mı beni?"

Başımı evet yerine sallayınca Akın derin bir nefes verip beni yeniden kollarıma çekti. Koltukta uzanıp başımı göğsüne koydum.

Her şey yoluna girecek.
Akın beni suçlamıyordu.
Bende onu suçlamıyordum.
Suçlu olan tek bir kişi vardı.
Onunda cezasını kendim keseceğim.