SAKLIM. - AKIN KOÇOVALI-

59. || pavyon

Çukura döndüğümüzde Akın arabayı Cumali abinin evinde durdurdu ve kapıyı benim için açtı. Bana elini uzatınca dudaklarımda bir sırıtış belli oldu. Sağ elimi eline koyunca o parlak yüzüğü gördüm ve sırıtışım gittikçe büyüdü.

"Hazır mısın?"

Başımı sallayıp evin ziline bastım. Bir kaç saniye sonrada Damla abla karşımıza dikildi. Bizi iyice bi inceledikten sonra kaşlarını çattı.

"Bişeyler var sizde.. geçin hadi."

Hep beraber eve girdiğimizde kalabalık olduğunu fark ettim. Metin abi, Medet, Aliço ve Celasun. Damla abla yanımızdan geçip Asiyeyi kucağına aldı ve bütün erkeklerin dikkatini bize yönlendirdi.

Cumali abi eşine »ne oluyor?« hareketi yaptı ama Damla abla sadece omuzlarını silkip bize döndü.

"Amcalar, abiler-"

Akın bana döndü. Yüzündeki gülümse hiç geçmedi.

"Ne? Ne var-?"

Yamaç sadece bize bakarak durumu çözmüştü çünkü onun yüzündede kocaman bir gülümseme yer almaya başladı.

"Söylesenize!-"

Medetin bağırması beni yerimden sıçrattı ama modum değişmedi. Gururla sağ elimi kaldırdım ve yüzüklü parmağımı oynattım.

"Yok artık-"

Cumali abi yerinden kalkıp hemen yeğenini kollarına çekti.

"Oooo! Evlenme- düğün! Kocaman düğün!"

Aliço gülümseyerek alkışlamaya başladı. Sonra hemen Yamaç abi bana doğru geldi. Beni sıkıca kollarına aldı ve başını omuzuma yasladı.

"Sonunda be Ceren.. Sonunda mutlu olacaksınız."

Birbirimizden ayrıldığımızda yanaklarımı avuçlarına alıp derince gözlerime baktı.

"Böyle bi habere gerçekten ihtiyacımız vardı.. çok sağol."

Cumali abinin bakışını fark edince Yamaç abiden ayrıldım.

"Hadi bakalım düğün hazırlıkları başlasın Ceren Koçovalı."

Koçovalı.
Ne garip. Benden bunca zaman sonra bir Koçovalı gelini olacağını aklımdan bile geçirmedim, ama hayat buydu galiba.
Çok ağır bir şey beni buraya çekmeseydi Akını hayatta görmek istemezdim.
Ne demişler; bir kapı kapanır biri açılır.

"Ha yalnız bi dakika- Bekarlığa veda yapacak mıyız?"

Akının sorusuna cevap olarak herkes güldü. Cumali abi Akının omuzumu kapıp kaşlarını oynattı.

"Abi- o aklındakini hemen sil."

Şimdi Cumali abi bana döndü.

"Ne varmış kız aklımda? Ne düşünüyorsun sen abinden?"

"Pavyon yok muydu aklında?"

Cumali abi kardeşine bakıp omuzunu silkti.

"Yani-"

"Kız bildi işte."

Gülerek düğünü konuşmaya devam ettik. Nerde olacağını, kim geleceğini o evden kim gelecek kim gelmeyecek. Bir konuda hepimiz aynı fikirdeydik; Amca denen o it o salona bir adım bile atmayacaktı..