SAKLIM. - AKIN KOÇOVALI-

48. || off

- A K I N -

"Oğlum.. İyi misin?"

Babaannemin sorusunu duymamazlıktan gelip tavana bakmaya devam ettim. Saatlerdir aynı pozisyonda terasta oturuyordum ve boşluğa bakıyordum.

Tek düşündüğüm şey Cerendi.
Her söylediği laf doğruydu bu yüzden kızamıyordum. Beni kırmak istediğinin farkındaydım. Doğal hakkı zaten. Bütün yaptıklarımdan sonra bu bile az geldi aslında.

"Çorba ister misin Akınım?"

Gözlerimi kapatıp Babaannemin gitmesini bekledim. İyi niyetliydi ama şu an Cerenden başka birini yanımda istemiyordum.

Kendimi nasıl affettiririm gerçekten bilemiyordum. Bu normal bir kavga değildi sonuçta. Sevdiğim kadına ihanet ettim.

"Anne. Müsaade et."

Amcamın sesini duyunca gözlerimi açtım ama yerimden kıpırdamadım. Babaannem bana endişe dolu bir bakış verdikten sonra geri salona geçti ve kapıyı arkasından kapadı.

Yamaç karşıma geçti.
Ellerini sırtında birleştirmişti ve bana çökük gözlerle bakıyordu. Babamı kaybettikten sonra hiç uyumadı.

"Ne yaptın sen?"

Gözlerimi bir kaç kere kırptım.
Ne yapmadım ki?

"Amca hiç sırası değil."

"Sırası. Tam da sırası Akın."

Gözlerimi devirdiğimde Yamaç amcam ayağıma tekme attı. Eliyle camdan masaya vurdu ve beni yerimde sıçrattı.

"Benimle konuşurken doğrulacaksın- Gözlerini devirmeyeceksin lan. Haddini bil Akın!"

Koltuktan kalktım ve Yamaçın üstüne yürüdüm.
Bi bu eksikti. Sanki yeterince derdim yoktu-
Bir yandan Amcam, öbür yandan Ceren ve bütün bunları Babamın cenazesinden sonra.

"Sırası değil Amca."

Amcam beni yakamdan tutup hırpaladı.

"Sırası değil amca."

Diye beni taklit etti. Geriye iterek yakamı da bıraktı ve eliyle yüzünden geçti.

"Akın bak- Omuzlarımda onca yük varken Ceren bana bir ton daha yükledi."

Ceren mi?
Amcam şaşkın ifademi fark etti çünkü o da derin bir nefes aldı ve bana yanaştı.

"Kıza ne yaptın oğlum?"

Sesim kesildi.
Bu sorunun cevabı benden başka sadece Ceren ve Kulkan biliyordu.

"Ne anlattı?"

Diye sorduğumda Yamaç tekli koltuğa oturdu ve dirseklerini dizlerine koydu. Gözlerini kıstı sonrada yüzünü avuçlarına sakladı.

"Oysa herkes öldürür sevdiğini.
Ama herkes öldürdü diye ölmez."

Yutkundum.
Kulkanın son sözleriydi bunlar.

Neden Yamaçı aramadım?
Keşke her şeyi anlatsaydım. Beni Çukurdan kovardı ama en azından Ceren beni bırakmazdı. Yamaç beni öldürseydi bile sonuç şu anki halimden daha iyi olurdu.

Kalbim atıyordu ama içim çürümeye başlamış gibi hissediyordu. Kimsenin yüzüne bakamıyorum, kimseye anlatamıyorum.

Derin bir nefes aldım ve amcamın karşısına oturdum.

"Eskiden, yani içerden yeni çıktığımda çok kötü şeyler yaptım... O bedelide Cerene ödettim.
Kendim yapamadım. Cereni ateşe attım."

Yamaç başını kaldırıp gözlerime baktı.

"Ve o sırada Ceren bebeği kaybetti."

Kaşlarım kalktı. Cerenin bunu anlatması beni gerçekten şaşırttı.

"Offf Akın offf-"

Aynen.
Off ama off.
Başka diyecek bişey yoktu. Kendi salaklığıma oflayıp duruyordum.

"Bak biraz zaman geçsin Cereni geri-"

"Yok- yani hayalini kurmak hoş tabi ama bunu affetmez. Af etmesin de- Yanlış yaptım.
Beni en iyi tanıyan, beni herkesten çok seven insanı hayal kırıklığına uğrattım. Bunun affı olmaz amca."

Yamaç yerindem kalınca bende ayaklandım. Beni kollarına çekti ve bana sıkıca sarıldı.

Babamın ölümünden sonra ilk defa birine böyle sarıldım. Kendimi tutmaya çalıştım ama olmadı. Gözlerimden yaşlar akmaya başlayınca amcama sıkıca tutundum. Yamaç saçlarımı okşarken kaybettiklerimi düşündüm ve suçu hep bende buldum.

Cerenin söyledikleri aklıma geldi o an;

»Sen seni sevenlerin düşmanı oldun Akın«