BAŞKA BİR EVRENDE ( TAMAMLANDI)

UnutmaBeni-21

33. Gün/ 11.10.22

"Gökyüzüm, Güneş'im, Ay'ım ve tüm Yıldızlarım sensin."

***Ceyda'dan***

Sabah zorlukla gözlerimi açtığımda yatağımın yanında komodinde duran saate baktım.

12:40 mı?

Öğlen 12:40 mı?

Yatakta hızlıca doğrulup dün geceyi hatırlamaya çalıştım. En son ne yapıyordum?

En son...En son...Ateş'in gömleğinin düğmelerini açıyordum.

Ateş'in düğmelerini mi açıyordum?

Beynimde yaşadığım zaman karmaşasını bastırmak için sakince durup düşünmeye başladım.

En son Ateş'le iddiaya giriyordum sarhoş olmam diye.

Sonrasında Batuhan'la eve geldik. Peki okul?

Ateş burada mı kalmıştı?

Her şey karmakarışıktı.

"Ateş." Diye bağırdım evin içinde. Evin her yerini gezdim. Yok olduğuna göre geceyi beraber olarak geçirmemiştik? Umarım.

Tüm olanları tek başına çözemeyeceğim için çantamı aradım gözlerimle odamın içinde.

Yerde durduğunu gördüğümde oturduğum yataktan kalkıp çantamı aldım.

Başım felaket ağrıyordu.

Çantamı yatağa döküp telefonumu aldım ve gülümsedim.

Açtığımda Aslı'dan 8, Ateş'ten 11, Poyraz'dan 4, annemden 17 tane arama vardı.

"Hassiktir, kesin biri öldü." Dedim kendi kendime yarı ciddi yarı esprili olarak. İlk önce annemi aradım ama açmadı.

Daha sonra Aslı'yı aradım. Birkaç kez çaldığında telefon, açtığı gibi bana bağırmaya başladı.

"Aradığımda hiçbir zaman yanımda yoksun? Neden? Ben senin her durumda her zaman yanında olurken sen neden benim yanımda değilsin Ceyda!"

Onun şefkatli sesini beklerken bir anda böyle bağırmasıyla şok olmuştum.

"Ben senin her durumda yanındayım Ceyda değil mi?"

Dediğinde az önce girdiğim şoktan çıkıp hayata döndüm.

"E...Evet, Aslı."

"Peki sen neden benim yanımda değilsin? Ya da Poyraz'ın?"

"Ne alaka Aslı? Ne olduğunu söyler misin bana sen?"

"Sevgilimden ayrıldım, yoksun, hasta oldum, yoksun. Ama sen hiçbir zaman yoksun."

"Sevgilim gibi davranıyorsun."

"Poyraz gibi davranmıyorum. Siz onunla konuşmuyorsunuz bile."

"Aslı, şu an başım öyle bir zonkluyor ki, seninle uğraşamayacağım gerçekten."

Deyip telefonu kapatıp ofladım.

Neyin kafasını yaşıyordu bu insanlar? Herkes dolup dolup gelip bana patlıyordu. Zaten kafam dağınık, Aslı'yla da uğraşamazdım cidden.

Daha sonra bu ve bunun gibi milyon tane düşünceyle Ateş'i aradım, tıpkı o da annem gibi açmadı.

15 gün mü uyumuştum amk? Herkes arıyordu, ben onları aradığımda açmıyordu.