BAŞKA BİR EVRENDE ( TAMAMLANDI)

Hayranlık ve Kıskançlık-39

Merhamet, her zaman intikamdan daha asildir.
                                            -William Shakespeare

109. Gün/26.12.23

"Ya bak sadece birkaç gün, ne olur lan!" Deyip yüzünü düşürdü Batuhan.

"Sana bunu kabul edeceğimi düşündüren nedir? Hem Duru'nun bana gelmesi Ateş'in de gelip ona ilan-ı aşk etmesi farkında mısınız? Siz salak mısınız oğlum?" Deyip etrafımı çevreleyip bana üzgün gözlere teker teker inatçı bir ifadeyle baktım.

Lara, Küçük Emrah bakışlarını takınarak:

"Ya, benim annemler izin vermiyor, Batuhan'ın evi karı-kızdan geçilmiyor, Ateş zaten evde yok, annesini istemiyor."

"Annesini neden istemiyor ya!" Diye bağırdım Lara'ya. Tabii bağırmak istememiştim ona ama, desibelim yüksek ne yapabilirim?

Lara beni bileğimden çekip mutfağa ilerletti.

"Lara, ne oluyor yine?" Diye söylenirken kendimi bir anda mutfakta bulmuştum.

Yutkundu.

"Bak, aslında onun annesi gerçekten iğrenç bir insan."

Sorgulu gözlerle konuyu biraz daha açmasını için Lara'ya bakıyordum. Benim bu imalı ve biraz(!) meraklı bakışlarımdan açmasını istediğimi anlamış olmalı ki, buruk bir tebessüm yolladı.

Manipüle edildiğimi hissediyordum. Jest ve mimikleri bana bunu söylüyordu.

"Annesi yüzünden intihar etmiş."

"Beni ilgilendirir mi Lara? Sevgilimi elimden alan biri o."

"O senin sevgilini elinden almadı ki, senin sevgilim ona gitti." Dediğinde yutkundum. Sanırım ona yavaş yavaş hak vermeye başlıyordum. Bu olmamalıydı ama oluyordu işte.

"Ama bu demek olmuyor ki o kızı evime alacağım..."

"Nerede kalacak?"

"Sizden başka arkadaşı yok mu onun?"

"Yok."

"Kesinlikle o kız buraya gelmeyecek!" Dediğim sırada zil çaldı.

Tam kapıyı açmaya giderken Lara beni yine tuttu.

"Umarım doğru karar verirsin."

"Ben zaten vereceğim en doğru kararı verdim Lara," deyip mutfaktan çıktım. Yeni gelen kişiyi tanımam çok zor olmadı, hayatımı altüst eden kızdı o.

Duru.

Kan beynime sıçrarken düşündüğüm tek şey onun yapamadığı şeyi yapıp onu öldürmekti.

Allah affetsin hiçbir kimsenin düşündüğü kadar masum biri değildim.

Ateş'e baktığımda gözlerini gözlerimden kaçırdı. Ondan hesap sormamı, bağırıp çağırıp küfür etmemi bekliyordu ama yapmayacaktım bu sefer öyle... Bu sefer olmazdı.

Duru'yu gözlerimle takip ederek rahatsız ettikten sonra Lena'yı aldım kucağıma.

"Ben Lena'yı uyutmaya gidiyorum. Geldiğimde Ateş ve Duru hariç kimseyi görmeyeceğim burada tamam mı?"

Herkes bana bakıp kafasını onayları şekilde sallayınca odaya ilerlemeye başladım. Daha yolda başlamıştım ben de ona ninni söylemeye. Uslu bir bebekti benim kardeşim... Ya da her şeyi hissedip, hissetikleri ağır geldiği için çok fazla ağlayamıyordur, kim bilir?

Kendi kendime boş yere edebiyat yaparken Lena'nın mamasını verip onu benim yatağıma koydum. Biberonunu tutup sütünün içmesini sağlarken aynı anda da düşünüyordum acaba yanlış mı yapıyorum diye.