Küçük bir serçenin kalbi var bende. Ne kışta sıcak bir yere göçmeye cesaretim, ne de kendi menzilimi terkedecek sadakatsizliğim vardı. Yorgun düşmüş, yıpranmış kanatlarım vardı sadece. Onlarda sağa sola çarpmaktan yaralanmış.
Ve bir son bahar sabahı...
Mutsuz geçen bir haftanın ardından, şükr etmemiz gereken bir günden merhaba sevgili dalgalarım.
Geçen hafta hayatımızın belki de en büyük sarsıntılarından biriyle uyandık sabaha.
Hep düşünüyorum, acaba o geceye gitsem bir şey yapabilir miydim, bir şey yapa bilirmiydik diye. Ama anlıyorum ki, eğer bir şey olacaksa kimse önüne geçemezdi.
Biz ne dersek ne yaparsak yapalım hayat bir şekilde kaldığı yerden devam ediyordu.
Son döktüğümüz gözyaşları olması dileği ile.
Kısa bir 3.200 kelimelik bölümle geldim. Kafamı toplayıp bu bölüm depresif ruh hâliyle ancak bu kadar yaza bildim. Sanırım şimdiye kadarki en az kelimeli bölüm bu.
Güncel okunma sayısı(6.51k)
Belirtmek isterim ki bu cuma da yeni bölüm yayınlayacağım yayınlaya bilirsem eğer. Geçen bölüm gelen yorumlar o kadar mutlu etmişti ki beni vote sayısı da 80 geçti.
Çok değil yorum sayısını 100 yapın lütfen.
Çok lafı uzatmadan bölümle geçelim.
İyi okumalar.
Bölüm şarkısı: Gripin: Yalnızlığın çaresini bulmuşlar
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Çürümeye Yüz Tutmuş Umut Tohumları.
Hayatın insana ne getireceğini, sizi alıp nerelere savuracağını kimse bilmezdi.
Dünya bu güne kadar milyarlarca insana ev sahipliği yapmış kendi görevini layıkıyla yerine getirirken, insanoğlu her geçen zaman diliminde daha da vahşileşiyordu.
