Mektup bxb

9.Bölüm

Mirzan

İşim gereği ceza evine girmiştim. Bu sadece yaptığım işin bir planıydı.

Ceza evinde kaldığımın 3. Günü bana gelen notla şaşırmıştım. Çünkü kimseden bana not gelemezdi.

Notu elime alıp okumaya başladım.

(Arasın ilk bölümde yazdığı mektup okumanıza gerek yok)

Öncelikle kim olduğunuzu bilmiyorum. Bu mektup kimin elindeyse kadın, erkek yazmamın amacı içimdeki sessiz çığılığı anlatacak kimsem olmaması. Eminimki böyle daha rahat olacağım. Sadece yazmak istedim. Yaşadığım her şeyi bir yabancının da bilmesini istiyorum.

Ben erkeğim ve eşcinselim. Muhtemelen benden iğrenirsin ama sorun değil alışığım buna. Ailem bu yüzden terketti ben'i. Yanlız başıma yaşayan zor geçinen biriyim. Okulu bile bıraktım hayallerim olmasına rağmen.

Babam beni hiç sevmedi, annemde öyle. Bende hep diğer çocuklar gibi sevilmek istedim. Ama olmadı ailem benden nefret ediyor. Çok kötü bi his biliyomusun. Neyse eğer mektubumu sonuna kadar okuduysan teşekkür ederim okumadıysanda sorun değil tekrar yazarım belki... Kendine iyi bak.

Her satırda içimi tuhaf bir sıcaklık kaplıyordu. Eşcinsel olduğunu söylemişti. Fakat ben bunu umursayan biri değilim bende biseksüeldim.

Onu bulmak istiyordum. Neler yaşadığını görmek istiyordum.

Yastığın altındaki telefonu alıp sağ kolum olan cihanı aradım.

"Alo cihan bana bir mektup geldi gelip onu al ve erene onu bulmasını iste" dedim ve telefonu beklemeden kapatıp yastığın altına koydum.

Aradan 5 dakika sonra kapının yüksek sesle açıldığını ve gardiyanın "mirzan Demirel ziyaretçin var" diye seslendiğinde yerimden doğrulup hücreden çıktım.

Gardiyanın yönlendirilmesiyle ziyaret yerine geldim. Cihan beni gördüğünde ayağa kalktı, ben sandalye çekip oturduğumda oda oturmuştu.

Mektubu çıkarıp masaya bıraktım. "Bu mektubu yazanın her bilgisini istiyorum. Ardından gelip haber ver bana." dedim.

"Tamam abi sen merak etme" mektubu alıp cebine koydu. Birşey demeden ayağa kalkıp hücreye geri döndüm.

Neden bu denli beynimde dolaşıyordu bilmiyorum, yazdığı her satır kalbime işlemişti adeta, halbuki böyle şeyleri asla umursamazdım.

Eğer yapılan bir şakaysa sonu o kişinin ölümü olurdu. Ama şaka olduğunu asla düşünmüyordum.

...

Sonraki gün tekrar aynı kişiden mektup gelmişti. İyiden iyie bu kişiyi deliler gibi merak ediyordum.

Telefonu yastığın altından çıkarıp cihanı arayacağım zaman, gardiyanın "mirzan Demirel eşyalarını topla çıkıyorsun." dedi.

Sonunda halletmişlerdi işi. Hızlı bir şekilde yatağın yanındaki ufak sırt çantasına eşyalarımı koyup hücreden çıktım.

İğrenç kokulu koridorları geçtikten sonra nihayet dışarı çıkmıştım.

Toplam 3 arabayla gelmişlerdi. Cihan kapıyı açıp "hoşgeldin abi" aralarından sadece cihan bana abi derdi. Bana çoğu kez yardımı dokunmuş hatta hayatımı kurtarmıştı.

"Hoşbuldum cihan" diğer korumalar da arabaya bindikten sonra bindiğim araba ortada olacak şekilde yola koyulduk.

"Abi senin şu istediğin mektup yazan kişinin bilgilerini buldu eren" dedi. Ardından torpidadan bir dosya çıkarıp bana uzattı.

"İsmi aras, kendisi eşcinsel. Tek çocukmuş, ailesi bu yüzden terk etmiş. 8.sınıfta okulu bırakmış, tek yaşıyor. Zor durumda"

Cihanın bu söylediğiyle kafamı kaldırıp cihana baktım. Devam etmesini işaret ettim.

"Sebebini bilmiyorum ama hiç bir şekilde çalışmıyor, bir apartmanda yaşıyor, doğalgaz, şu ve elektiriğinide kesmişler."

Diyerek konuşmayı bitirdi. Peki nasıl oluyorda dayanabiliyordu.

Yardım edecektim kabul etsede etmesede.

~

Umarım beğenirsiniz.
Hikayem saçma biliyom.

(✿ ♥‿♥)