Kendimi hiç olmadığı kadar ruhsuz hissediyordum. Ama öncekine göre biraz daha iyiydim.
Bunda mirzanın etkisi vardı. En ufak şeyde bile yardımıma koşuyordu. Hiç üzülmeme izin vermiyordu. Ona minnettardım.
O günün ardından 2 hafta geçmişti. İlk günler kabus görsemde mirzan yanımda uyuduğu zamanlar fazla görmüyordum.
Mirzan benim için önemli olan toplanıtalrın çoğunu iptal etmişti. Bu yüzden kendimi mahcup hissediyordum.
Gece olduğu gibi yine uyuyamadım. Mirzan çalışma odasında, aksattığı işlerini hallediyordu.
Gidip yardımcı olmak istiyordum ama engel de olmak istemiyordum. Erenin yanına da gitmek isterdim fakat onunda uyuduğunu biliyordum.
Ayağa kalkıp odadan çıktım. Mirzanın odasındaki koltuklarda uzanıp onu izlerdim. Onu izlemeyi çok seviyordum.
Çıplak ayaklarım şıp şıp diye ses çıkarınca istemsizce kıkırdamıştım. Odanın önüne geldiğimde kapıyı çalmadan açtım.
Mirzan yorgun bir şekilde dosya okuyup, bilgisayara yazılar yazıyordu. Geldiğimi farklı ettiğinde kocaman gülümsemişti.
"Benimde işim bitmişti" dedi elindeki dosyayı kapatıp ayağa kalktı. Yanıma gelerek birlikte odadan çıktık.
"Gel gidip biraz uzanalım" diyerek birlikte onun odasına ilerledik. O gece lambasını yakıp yatağa uzandı benide kendine çekip, hafif üstünde olacak şekilde uzanmıştım. Başımı onun göğsündeydi.
Kalp ritmini duyabiliyordum. Şimdiye kadarki duyduğum en güzel sesti. O bir kolunu belime sararken diğer eliyle de saçımı okşuyordu.
"Bebeğim?" dedi sorarcasına.
"Efendim?"
"Sen etek giymeyi severdin veya oje sürmeyi, makyaj yapmayı, neden bunları giymiyorsun ve kulanmıyorsun?"
"Şey... Ben aslında çekiniyorum. Eren den, cihandan ve korumalardan"
"Bebeğim sen istediğini giyebilirsin kimse yargılayamaz seni. Eğer olurda biri birşey derse ona etek giydirip herkezin önünde dans ettiririm." dediğinde kendimi tutamayıp kahkaha atmıştım.
Kafasını eğip bana baktı bi süre. Ardından "gülümsemek sana çok yakışıyor" dediğinde. Kahkaham bir tebessüme bürünmüştü.
Gülümsememe sebep olan bu adam bana gülümsemen yakıştığını söylüyordu. Ve gittikçe bu adama olan aşkım büyüyordu.
"Mirzan?"
"Hm?"
"Beni hiç bırakma olurmu?"
"Seni beni bırakmadığın sürece seni asla bırakmayacağım bebeğim."
Güveniyordum hemde herşeyimle.
~
Sizin yüzünüzden mutluluktan ağladım.sjdhjsjsksn. Neyse teşekkürler oy, yorum ve okumalar için. Sizi seviyorum.
⠀ 👩
👨🌹ノl>
|/ ▲'
|┑ ∥
/
Günün hediyesi ksbdndbdndn
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Mektup bxb
Ficção Geral[Tamamlandı] Herşey, rastgele bir mektup yazıp cezaevine gönderene kadar normaldi.
