** My Last Downfall

-- 10 [ Peace Of Mind ]

A/N : Here's another update. Sorry kung may mga error.

xoxo :

Z

---

Pagkatapos nang insidenteng iyon. Ilang linggo kong hindi nakita si blaire. Hindi ko alam kung bakit at wala rin akong planong alamin.

Kapag umuuwi ako tinitignan ako nang weird ni hera. Nakakaloka kapag itatanong ko kung anong problema niya. Iiling lang. Pinilit kong magfocus sa trabaho kahit na namimiss ko si na si blaire. Kapag may pumapasok pinigilan ko iyong sarili ko na lumingon lagi.

Gusto nang puso ko na itext siya o makita siya. Pero nangingibaw yung logic ko. I am not a back up plan nor an option. I love him. I am in love with him there's no doubt about that. But he doesn't reciprocate what i feel for him. And i'll be more pathetic to even think that just for a millisecond he'll love me too.

But i know deep inside me. I was hoping that he loves me too. Is it too much?

''Huy. Magrestday ka naman. Magkakasakit ka niyan eh.'' sabi nang kasama ko. Mula kasi nun hindi pa ako nang day off. Ayoko kasi. Mas lalo ko lang siyang iisipin. Lagi pa namang wala si hera. Kung meron man nakakairita titig niya. Kaya araw-araw na lang ako pumapasok. Sanay naman ako. Hindi ako yung tipo nang taong madaling magkasakit.

''Oo na. Bukas mag ooff ako. Tsk. Mamimiss mo ako sige ka.'' Sabi ko. Tawanan naman kami. Si jenny ang pinaka malapit sa akin. Pero hindi niya alam yung tungkol sa amin ni blaire. Though wala naman talagang namamagitan sa amin kahit na. Baka isipin nila oportunista ako or something. I fell in love with him not because he has everything. I saw something missing in his eyes the first moment i laid my eyes on his. He's not happy even if he have everything a person could wish for.

Nagfocus ako sa trabaho ngayon nag paalam na rin ako sa boss ko kung pwedeng magleave nang ilang araw dahil naisipan kong umuwi sa amin. Namimiss ko na sa probinsya. Namimiss ko na yung simpleng buhay. Hay. Pinayagan naman niya ako kasi masipag naman daw ako at deserve kong mag pahinga. Hindi ko alam bakit ang bait nang boss namin sa akin. Weird. Haha.

-

''Uuwi ako hera. Nag leave ako kaya ikaw muna bahala dito. Bawal lalaki ha? Nakuu. Sinasabi ko sa iyo.'' Sabi ko habang nag aayos nang gamit.

''Pupu -. Ahh. Wala sige sige. Ingat my dearly beloved cousin.'' She said. Napano ito? Hindi ko talaga maintindihan takbo nang utak nang babaeng ito eh.

''Ang weird mo. Basta yung mga bilin ko ha?'' Tumango lang siya. Hindi na ako nagpahatid sa terminal dahil may lakad daw sila nang mga kagroupmates niya. Whatever. Haha. Tsaka kaunti lang naman iyong dinala ko.

Hindi ko sinabi sa amin na uuwi ako dahil gusto kong isurprise sila inay. Hay. Buong byahe akong natulog habang nakasalpak yung earphones sa akin. Biglang nagvibrate iyong cellphone ko.

HERA : Sorry cuz.

Ano daw? bakit nag sosorry ito? Ugh. Wala pala akong load. Rereplyan ko sana eh. Hayaan na nga. Nababaliw nanaman iyon eh. Natulog na lang ulit ako. Medyo mahaba iyong byahe.

Nagising na lang ako noong malapit na sa babaan nang bus. This is it. I'm so excited. Tatawagan ko si hera mamaya. Masasabunutan ko talaga iyong babaeng iyon.

After 215513568 years nakarating din.

''I miss you zceht city!!!'' i said. Kakaiba name nang lugar namin. Hahaha. Hindi kasi kita sa mapa. Kaya iyon. Sumakay agad ako nang tricycle papasok sa amin. Mainit kasi.