** My Last Downfall

--27 [Chaos]

Dalawang araw na mula ng araw na iyon. At hanggang ngayon hindi ako lumalabas ng kwarto. Nakahiga lang ako. Umiiyak. Bilib nga ako sa sarili ko hindi na nga ako kumakain o umiinom ng tubig hindi parin ako nauubusan ng luha? I mean I probably want what happened between us. It takes two to tango. But... I don't feel like it was romantic at all. He was mad. It's not making love it was more of a punishment. Kasi nagkaroon ako ng pasa. And maybe I was crying because of that. Halo-halong emosyon nung nakita niyang may pumatak na luha sa akin, he stopped and just went out.

I imagined my first to be romantic and after the wedding. But! Ugh! Namumula ako kapag nag flaflashback sa isip ko kung paano siya ---- AHHHH! PORNO! Napakamanyak mo yhiel. Manahimik ka! So I decided to stop mopping for what already happened. I have to act like it wasn't a big deal for me. Hindi niya dapat malaman kung gaano ko parin siya mahal. Indenial siguro ako at hard to get. Pero ayoko na kasi. Sinaktan niya ako ng sobra at sapat na iyon para malaman kong hindi kami ang para sa isa't isa. Na hindi na dapat ipilit kasi magugulo lang kung anong nakatadhanang mangyari. Lumabas ako para pumuntang kusina. Ngayon ko lang naramdaman iyong gutom ko.

Pagkadating ko sa kusina. Hindi ko nga alam kung nasaan na siya. Nakakainis. Sira nga pala yung phone ko. Bwisit talaga yung lalaking iyon. Ang sarap imurder. Kaso ayoko ng lumapit sa akin. Tss. Kahit ginusto ko iyon hindi na pwedeng maulit. Tss. Ano siya sinuswerte? May nakatakip sa lamesa. Pag kabukas ko adobo ang ulam tapos may kanin. May nakahanda ng plato. Tapos may nakadikit pang papel.

I'm really sorry. :(

Napairap ako sa kawalan. Why say sorry when you know you wanted what you did? Tss. Ang sorry para lang sa bagay na hindi mo sinasadya at hindi mo ginustong gawin. Parang sampal sa akin iyon ah. But I choose to ignore unwanted thoughts. So umupo na ako at nagsimulang kumain. Nasaan kaya siya? Tss. Bakit mo ba hinahanap? Gusto ko ng umuwi. Ugh! Siguro nandito na sa pilipinas si Prime. And I swear he would turn Philippines upside down just to find me. Nung nalantakan ko na lahat pumunta muna akong sala. Manunuod muna akong tv. Mukhang wala naman talaga siya ngayon.

''NEW'S FLASH: Anak nila Mr. And Mrs. Villarico nawawala matapos umanong mapabalitang nag karoon ng problema ang private jet na lulan nito. Ayon sa resource may nasira sa makina at hindi alam kung saan ito bumagsak. It's been 24 hours and some speculations says that he's dead.'' Nanigas ako at nabitawan ko ang remote na hawak ko. At sunod-sunod sa pagpatak ng luha ko. Ang bilis ng tibok ng puso ko.

Oh my God. This is not happening. Hindi ito totoo. Hindi ito totoo. You've got to be kidding me. Prime is the only child. Wala namang ibang Villarico. Damn. This is a joke right? He's okay right? Baka nagkakamali lang sila.

''Hindi... Hindi ito totoo... Maybe I... I'm just dreaming. Sht...'' Bulong ko habang nanlalabo na yung mata ko. Nagulat na lang ako nung nasa harapan ko na si Blaire.

''Baby... What's wrong?'' Nag-aalala niyang tanong sa akin.

''I want to go home... I need to... go home.'' Garalgal ang boses ko. Hindi ko alam kung naintindihan niya ako. Nanginginig ang labi ko. Para akong binuhusan ng sobrang lamig na tubig. I can't live without Prime anymore. I know it was wrong to depend on someone. Pero anong magagawa ko? Nasanay na ako na lagi siyang nandyan para sa akin. Ang hirap...