My Everything In His Past (2nd Book of 'In His Past' Series)

Chapter 101

Yohan tried not to make any noise while sneaking at the back door of the general's house. Napagdesisyunan nilang tatlong magkakapatid na ang pinaka-best action na pwede nilang gawin ay imbestigahan muna ang heneral. They don't have any evidences against de Castro so they can't just barge in and demand him to let go of Apple Pie.

Ngayon nga'y dini-distract ni Kuya Zy si Cristobal sa pamamagitan ng "pagbisita" kuno nito. Alam niyang nasa sala ang mga ito at nag-kwekwentuhan. Ang dapat niyang gawin habang okupado ba ang lalake ay ikutin ang bahay nito lalong-lalo na ang pangalawang palapag. Malakas ang hinala niya na nandoon si Apple Pie.

Pagkapasok na pagkapasok niya sa may kusina ay kaagad niyang inayos ang roba na suot. He was just using it to hide his face. Binihisan kasi siya ni Xav kanina ng damit pangka-tulong. He looked exactly like an errand boy, delivering a sack of rice to the mansion. Alam kasi niyang maraming katulong sa pintuang dadaanan niya ngunit pasalamat na lamang siya dahil busy ang mga ito. They didn't even pay her no heed and continued preparing what he assumed was the dinner for later. Mukhang sanay na ang mga ito na may nagde-deliver ng mga pagkain sa may kusina.

Matapos niyang ilapag ang sako ng bigas at nasiguradong walang nakatingin sa kaniya ay kaagad naman siyang pumuslit papalabas ng kusina. Fortunately, he didn't bump into anyone while walking at the hallway. Mabilis rin siyang nakaakyat sa hagdanan sapagkat wala ring tao roon. 

Nang nakarating sa pangalawang palapag ay kaagad naman siyang lumapit sa isang pintuan at maingat na binuksan iyon. Kung kinakailangan niyang halughugin ang bawat isa sa mga kwartong narito ay talagang gagawin niya upang mahanap lamang si Apple Pie. 

After inspecting three rooms already, he then suddenly heard a loud thump from one of the rooms. The noise was kind of rhythmic as if someone was tapping the walls continuously. . . or better yet, banging their head on it over and over again. Napatigil siya upang mas marinig pa ng mabuti kung saan nanggagaling iyon. Lumingon-lingon siya sa paligid at nang makumpirma ang pinanggagalingan ng tunog ay kaagad naman siyang lumapit roon.

Nang makalapit ay mas nasigurado na siyang nandoon nga ang tunog ngunit may isa pang problema. The place where the sound came from were all walls and no door. He looked left and right and then decided to go to the nearest door. Binuksan niya iyon at pumasok doon. 

Apple Pie doesn't know how many days has she been here. There were no windows so she can't really determine whether it was day or night. True to his word, the heneral didn't come back for her. Mukhang tinotoo ang pangako na dala na nito ang ulo ni Yohan sa pagbalik nito. The problem was that no one else was giving her food here. 

No food or water, no source of light to help her see the surrounding, and her hands tied behind her back while she was just laying on the hard, cold floor. Kahit sino siguro ay gugustuhin mamatay kaysa mapunta sa sitwasyon na ito. The only consolation that she has was that she was always asleep. Kahit pansamantala ay nakakalimutan niya ang pagod at gutom dahil sa pagtulog niya. 

The only thing that was truly pissing her off was the heneral's dirty actions. She heard him banging some girl multiple times. Syempre magkatabi lamang ang kwarto kung nasaan siya at ang kwarto kung saan ito natutulog. He was making sure that she would hear him have sex in an attempt to make her feel jealous, but honestly, she only felt disgusted by him. 

Asa naman itong magseselos ako.

She wanted to leave this place immediately and get back into Yohan's arms. Kaysa tumunganga dito ay nag-isip siya ng paraan upang makahanap ng tulong. At first, she tried crawling around in an attempt to find something useful around her. Hininto rin niya kaagad iyon dahil alam niyang kahit pa man may mahanap siya ay mahihirapan pa rin siyang magamit iyon. Her hands were literally tied behind her back like a prisoner with handcuffs. Sunod naman niyang ginawa ay idukdok ng paulit-ulit ang kaniyang ulo sa may sahig sa tuwing may naririnig siyang taong naglalakad sa may hallway na nasa labas ng silid na ito. Ang problema nga lang ay natatakot ang mga katulong na nakakarinig niyon, kahit pa sumigaw siya ng tulong ay mas tumatakbo ang mga ito. Inaakala atang multo siya. 

She was about to give up and accept that she would die here because of hunger, but then suddenly she heard a light noise coming from the other side of the wall. Ang una niyang narinig ay ilang ulit na pagbukas-sarado ng mga pintuan na para bang may hinahanap ang taong iyon. That noise raise her hope up so she started banging her head on the floor again. Rinig niya ang pagtigil ng taong iyon at ang unti-unti nitong paglapit sa kung nasaan siya. That person's action made her believe that someone would be able to save her so she bang her head on the floor more. Asang-asa na sana siya ngunit bigla namang naglakad papalayo ang taong iyon. 

No . . . no . . . please no.

Napaiyak siya dahil sa ginawa ng supposed to be saviour niya. That person is leaving already. Ang only hope niya sana ay bigla na namang nawala. Her tears started falling down one after another, desperate to be rescued here. Iyak lamang siya ng iyak hanggang sa marinig ang kaluskos na nanggagaling sa kwarto ng heneral.

Is he back? So soon? 

Nasanay na siyang buong araw na wala ang heneral sa silid nito at bumabalik lamang tuwing gabi na. 

Who is it then?

Bago pa man siya makapag-isip kung sino iyon ay bigla namang bumukas ang pintuan ng silid kung nasaan siya. She was instantly blinded by the light causing her to close her eyes. Ina-adjust pa niya ang mata sa liwanag nang bigla niyang marinig ang isang pamilyar na tinig.

"Langga!" Pagkabukas na pagkabukas ng kaniyang mata ay agad na bumungad sa kaniya ang nag-aalalang mukha ni Yohan. Wala na itong inaksayang oras at kaagad na siyang nilapitan. "I fucking knew it! I'm gonna fucking kill that guy!" rinig niyang usal nito habang tinatanggal ang tali sa kamay niya. 

"Yohan . . ." tila naiiyak niyang tawag dito ngunit bigla na naman siyang nakaramdam ng antok. "Yohan, I'm sleepy . . ." bulong niya dito. 

"Shh, I'm here now," alo nito sa kaniya habang niyayakap siya. 

Kahit pa man gutom at nananakit ang buong katawan niya ay ang tulog ang kaagad niyang naisip. She felt like her body was failing slowly by slowly. HIndi na niya ata kaya. Before she knew it, she suddenly passed out.