Nights of August (Sequel # 5)

Chapter 35

Nahanap

Hindi ko ma-alis ang tingin ko sa litratong ipinakita ni Melanie sa akin. Gusto kong tumakbo papunta doon para puntahan si Nanay, pero hindi din maalis ang pagdadalawang isip sa akin. Paano kung kamukha lang? Paano kung hindi si Nanay 'yon?

Nanlabo ang tingin ko dahil sa mga luha, kaya naman marahas kong pinawi 'yon para matingnan ulit ng mabuti ang babae sa litrato. Magkamukha sila ni Nanay, pero hindi ko mapagkakaila na may ilang pagkakaiba din. Na kung titingnan mo ng matagl ay makikita mo.

Mahaba at kulot ang buhok nito, mas maputi din kesa kay Nanay, makinis ang balat, halatang may kaya sa klase ng kanyang pananamit. May ilang colorete din ito sa mukha, bagay na hindi ugaling gawin ni Nanay.

Pero sa tagal naming nagkahiwalay, hindi naman impossible na baka natutunan niya ang mga bagay na 'yon. Pero kung talaga ngang buhay siya...bakit ngayon lang siya nagpakita? Bakit hindi niya ako hinanap?

"Kumalma ka. Inhale exhale," sabi ni Melanie sa akin.

Inilayo niya ang phone at pilit akong pinabalik sa pagkaka-upo. Hinawakan niya ako sa magkabilang balikat.

"Sige, kumalma ka muna...saan mo balak pumunta ha?" tanong niya sa akin ng mapansin niyang gusto kong tumayo, tumakbo at pumunta kung saan,

"Hindi ko din alam...kay Nanay?" hindi siguradong sagot ko sa kanya.

Mariing napapikit si Melanie, napabuntong hininga at muli akong hinarap.

"Hindi ba't wala na ang Nanay mo? Paanong naging si Ma'm Fae?"

"Si Nanay ko 'yon. Alam ko...maraming pagbabago, pero alam kong si Nanay 'yon," laban ko sa kanya.

Huminahon na ako, pero patuloy pa din ang pagtulo ng luha sa aking mga mata. Sobrang bigat ng dibdib ko, may gusto akong gawin pero hindi ko magawa. Gusto kong tumakbo papunta sa kanya pero hindi ko magawa dahil hindi naman ako sigurado.

Paano kung kamukha nga lang talaga ni Nanay, sa oras na umasa ako at hindi naman pala...mas masakit 'yon. Babalik lahat ng sakit kagaya noong mga panahong nawala siya sa akin.

"Kailangan muna nating makasigurado bago tayo gumawa ng hakbang," pagpapa-intindi ni Melanie sa akin. Naiintindihan ko naman ang sinasabi niya, 'yon naman talaga ang tama.

"Sa totoong lang...natatakot din ako," sumbong ko kay Melanie.

"Tutulungan kita," sabi niya sa akin bago niya ako niyakap ng mahigpit.

"May meeting bukas sa De Galicia, sumama ka na. Malay mo nandoon ulit siya," sabi ni Melanie sa akin.

Hindi ako nakatulog ng maayos ng gabing 'yon kakaisip tungkol kay Nanay. Para bang gusto kong hilahin kaagad ang araw para mag-umaga na. Mugto ang mata ko dahil sa pag-iyak at puyat.

"Oh, magkape ka muna at halatang lutang ka," puna sa akin ni Melanie.

Ramdam ko ang kaba, para akong masusuka dahil sa nararamdaman. Si Nanay naman 'yon pero kung makapag-react ang katawan ko ay parang ibang tao ang kakausapin namin. Biglang pakiramdam ko ay ang layo layo na ng agwat naming dalawa dahil sa itsura niya sa litrato.

Eh, paano nga kasi kung hindi naman talaga siya 'yon?

Pero si Nanay 'yon, kilala ko ang Nanay ko.

'yon ang mga tanong na pabalik-balik na naglalaro sa isip ko. Marami akong tanong na paano. Hindi ko na alam kung ano pa ba ang dapat kong isipin, ayokong mag-isip ng negatibo tungkol dito pero napapangunahan din talaga ako ng takot.