Yukarıda dolunay parlak ışığıyla bedenlerimizi kutsarken yanımda oturan adamın sözlerini dinliyordum.
"Çoban ve dokumacı kız birbirlerinden ayrı düşmüş. Yılda bir kez görüşmelerine izin veriliyormuş. Bu geceye Yıldızların Buluştuğu Gece demişler,"...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
İyi Okumalar!
🌌🌌
"Daha önce de olduğuna şahit oldum. Bir anda kötüleşip kendinden geçiyor."
"Herhangi bir sağlık sorunu olup olmadığını biliyor musun? Belki kan değerleriyle alakalıdır."
"Bilmiyorum. Yemek yemediği zamanda tansiyonunun düştüğünden bahsetmişti ama bu kadar sık olması normal mi?"
"İçin rahat etmeyecekse gelin. Birkaç test yaparız."
Derinlerden gelen bir kadın sesiyle gözlerimi açtığım ilk dakika nerede olduğumu sorguladım. Kafamın altında ezilip boynumu kaşındıran saçlarımı elimle uzaklaştırıp üstümdeki sersemliğin gitmesi için uğraş verdim. Ben kendimle cebelleşirken arka planda konuşmalar devam ediyordu ama karnıma giren sancıyla hepsini unuttum.
Yaman buradaydı. Bir adım dahi atamadan onun varlığını anlamamla öylece kalakaldım. Aceleyle ettiği cümleden sonra endişeli bir halde devam etti. "Bir şeyi yok ama değil mi?"
"Yaman," dedi telefonun ötesindeki kadın. Cemre. "Bininci kez söylüyorum, muhtemelen sadece tansiyonu düşmüş. Kızın üzerine gidip onu da bunaltma vallahi bana geldiler buradan. Git, bak kıza hadi!"
Telefon kapanma sesi mutfağımızı doldurduğunda ufak adımlarla seslerin geldiği mutfağa bir bakış atmaya çalıştım ama sadece salonda oturan Ekin'in sırtını görebildim. En son hatırladığım şey de onun varlığıydı zaten. Kapımda belirmesini ve ona tutunarak bedenimi attığım koltukta kendimi kaybettiğimi hatırlıyordum. İğrenç hissetmeme rağmen üzerime akşam giymek için çıkarttığım kıyafetlerimi geçirdim. Başka bir şey seçecek halde olmadığım için bunun kolayıma geldiğini itiraf etmesem de olurdu.
Çıplak ayaklarımı sürüyerek, ne halde olduğuma aldırmadan odanın hafif aralık kapısını sonuna kadar açtığımda beni ilk fark eden mutfaktan elinde bir tabakla çıkan Yaman oldu. Akşam beni alacağını söylemesine rağmen hala aydınlık olan hava erkenden burada olduğunu fısıldıyordu.
Gereksiz bir duygusallık hissettim.
Göz göze geldiğimizde endişesini görmemek imkânsızdı. Midemin bulanmasına rağmen gülümsemeye çalıştım. Onun için.
