Yıldızların Buluştuğu Gece

| 19 |

Aşklarım bölüm günümüz Cuma oldu

Geçen Cuma annem rahatsız olduğu için bölüm yetişmedi ve dolayısıyla gelemedi. Duvarıma yazmıştım ama görmeyenler için bu açıklamayı da yapayım dedim

Geçen bölüm yorumlarınızla beni çok mutlu ettiniz. Bu bölüme de yorumlarınızı bekliyorum 🤤

Keyifli Okumalar

🌌✨️

Elimde tuttuğum anahtar tenimle iyice özdeşleşmişti. Kenarındaki çıkıntılar avucuma batıyor ve orada yer ediniyordu ama mutluluğum öyle had safhadaydı ki buna dikkat etmiyordum bile.

Daha önce mutluluktan ağladığım nadir anlar olmuştu. Her şeyden habersizdim ama atandığımda çok mutlu olmuştum. Yeni bir kapı açılıyordu önümde. Ne kadar toy olsam da herkesi heyecanlandırırdı.

Ama bu bambaşkaydı.

Önümde uzanan, düşündüğümden daha büyük ve her şeyiyle bana ait olan dükkana bakarken sevinçten hıçkırarak ağlamanın eşiğindeydim. Babam etrafta göz gezdiriyor ve şaşkınlığıma alttan alttan gülüyordu. Zaten beni ayakta tutan da bu ifadeydi yoksa ben çoktan dizlerimin üzerine çöküp ağlama komasına girerdim.

"İyi misin," diye sordu yumuşak bir sesle. Neden bilmiyorum, öyle sorunca gözlerim daha hızlı doldu. İyi olmaktan da öteydim. Her zaman hayal olarak kalacağından emindim oysa ki. Fakat şimdi gerçekliğini avucumun içinde tutuyordum.

Dört duvarın ortasında, iğreti bir halde dikildiğimin son derece farkındayken gözyaşlarımı serbest bıraktım. Çok saçma ama çok mutlu bir anın içindeydim. Ağlamak istemiyordum, mutluluktan dahi olsa da. Ama yaşlar benden izin almıyor ve fazla gelen duyguları bu şekilde vücudumdan uzaklaştırmaya çalışıyordu.

Halimi fark eden babamın gülüşü kulaklarıma dolduğunda ellerimle yüzümü kapattım. Çünkü içinde bulunduğum durumda başkasını görsem komik bulurdum.

"Benim küçük kızım." Bedenimi sıcacık hissettiren kollarının arasına çektiğinde göğsüne sığındım.

"Çok güzel değil mi?" Titreyen sesimle sorduğum soruyu onayladı. Bomboş odada gözlerimi gezdirdim. Her şey bir bir gözlerimin önüne düşüyordu. Önce duvarları boyamak gerekecekti. Sonra süslemeler ve köşeye koyabileceğim bir fotoğraf kabini. Bir duvarı kaplayan yazılı led ışıklarla birlikte de aklımdaki fikirleri tamamlamış oluyordum.

Daha yapacak çok iş vardı ama artık yola çıktığımın bilincindeydim.

🌌🌌

"Renkleri bile seçtim Eylül," diye haykırdım kahvemden büyük bir yudum alırken. "Yarın gelip boyayacaklar."

"Gerçekten oluyor!" Sesinin benimkinden yüksek çıkmasıyla deli gibi güldüm. Ne yapayım, içimde tutamıyordum kahkahalarımı.

"Gerçekten oluyor. Hâlâ rüyadaymış gibi hissediyorum."

Telefonun diğer tarafından birkaç tabak çanak sesi geldiğinde meşgul olduğunu düşündüm. "Yarın sen de gidecek misin?"

Boş bardağımı kavrayıp koltuktan kalktım. "Gideceğim. Ne olur ne olmaz orada bulunmak istiyorum."

İhtiyacım olursa aramamı söylediğinde dalga geçtim. Önceden böyle bir durumda onu aramaya çekinmezdim ama artık bir ailesi olduğu için her şeyi isteyemeyeceğim yüzüme çarpıyordu.