Yıldızların Buluştuğu Gece

| 31 |

BİZ GELDİK 🥳

Bölüm sonunda buluşalım lütfen

Bölüm şarkımız:

Oylar verildiyse ve yorumlar hazırsa İYİ OKUMALAR 🤍🤍

🌌🌌

🌌🌌

Aptal.

Aptalsın sen, görüp görebileceğim en büyük aptal.

Varlığını inkar etmeye çalışarak omzumu duvara yapıştırmak şu an yapabileceğim en mantıklı hareketti. Olurdu ya nefes almak istersiniz ama soluğunuz oraya takılmış size rahat vermez; işte bunu yaşıyordum. Tırnak uçlarıma kadar utanç içindeydim.

Ne diyecektim?

Hareket ettiğini hissettiğim an bedenimi duvara daha sıkı bastırıp kaçtım ondan. Yüzleşmeye asla hazır olmadığım gibi, bunun için uygun bir zamanın geleceğinden de şüpheliydim. Soluklarım hızlandı bir anda, sanki şimdi de yetmiyormuş gibiydi. Daha önce hiç bu kadar rezil hissetmiş miydim? Anda yok olmak istedim.

"Güzelim." O kadar yumuşaktı ki sesi, gözlerime yaşlar doldu bir anda.

İyi değildim.

Tüm bu olanlardan sonra nasıl iyi olabilirdim?

"Git."

Şimdi bakınca bunu dile getirebilmem dahi çok uçuk geliyordu. O an aklımın durduğu, hislerimin karmakarışık olduğu su götürmez bir gerçekken hem de.

Yüzümü yastığıma gömüp kafamda dönüp duran sesleri bastırmaya çalıştım. Ancak önlerini kesmek istediğim sesler her seferinde daha şiddetli geri dönüyorlardı sanki.

Hayatımın kontrolü ne zaman ellerimin arasından kayıp gitti bilmiyordum ama ilk defa monoton günlerimi özlediğimi hissediyordum. İşimden ayrılırken de, Yaman'a karşı bir şeyler hissetmeye başladığımı anladığımda da işlerin bu noktaya gelebileceğini hayal etmemiştim. Hoş, kim ederdi ki?

Benim için Yaman, hayallerin en güzeliydi. Onu orada istediğim gibi sevmek ve beni düşünebildiğim her şekilde sevmesine izin vermek kolaydı ancak gerçeklikte bunları yaşamak dengemi bozmaktan başka hiçbir işe yaramamıştı.

İşlerin bu hale gelmesine nasıl izin verebilmiştim?

Sadece anı yaşamak hata üstüne hata yapmama sebep olurken neden akıllanamıyordum?