Yıldızların Buluştuğu Gece

| 20 |

Biraz geciktik ama geldiiiikkk

Okumaya geçmeden oylarınızı verip okurken ve bölüm sonunda yorumlarınızı eksik etmezseniz beni, Yaman'ı ve Simge'yi çok mutlu edersiniz 🥺

Keyifli Okumalar 💜

🌌

Anın içinden sıyrıldığımız an elime bir iş almam gerektiğinin farkında olarak ondan kaçtım. Tezgaha sere serpe bıraktığım poşetlerin içine bakarken tatlı kutuları ve içeceklere şaşkınlıkla baktım. Bu gece burada olacağımı ona söylememiştim bile. "Bunları eve mi götüreceksin," diye sordum kafam karışmış bir halde. O ise yerdeki poşetleri ayakkabısının ucuyla bir araya toplamaya çalışıyordu. Sorumla birlikte işinden başını kaldırıp elimdekilere baktı.

"Hayır, bizim için aldım. Gece uzun nasıl olsa." Kocaman sırıtıp toplama işine geri döndüğünde tekrar poşetin içine baktım gözlerimi kırpıştırarak.

"Babam seni mi aradı?"

Sesimdeki dehşete düşmüş ton benim kulağıma bile abartı gelse de hissettiğimden bir gram dahi eksik değildi. Açıklamamı kulak arkası edip kapıma birilerini yollamasını bekliyordum ama bunun Yaman olabileceğini asla düşünmemiştim.

"Hayır," dedi. Bu sefer onun kafası karışmıştı. "Neden ki?"

Sadece yanlış anlamaydı. Yaman buraya babam için değil kendi isteğiyle gelmişti. Bu kadar ince düşünmeyi bırakıp kafamda kurmaya bir son vermeliydim. "Ona bu gece burada kalacağımı söyleyince biraz endişelendi de. Seni yanımda kalman için çağırdı sandım."

Bütün poşetleri kapının yanına topladığında şaşkınlıkla bana döndü. "Gece burada kalmayı mı düşünüyordun?"

Kafamı salladım hemen. "Boya kokusu iyice çıksın istiyorum."

"Ve hiçbirimize söylemedin?" Şaşkınlık yerini hafif bir hiddete bıraktığında omuzlarım düştü. Alınganlık yapıyor gibi görünmek istemiyordum ama arasalardı söylerdim. Tabii, bu savunmayı yüzüne karşı yapamadım. Kaldı ki söylesem ne değişecekti? Bu insanların evleri ve yapmaları gereken tonlarca işleri vardı.

"Gün boyu konuşmadık. Fırsatım olmadı söylemeye."

"Bari bana söyleseydin. Gelmesem haberim dahi olmayacaktı. Üzerimi değiştirebileceğim bir yer var mı, yanında kalayım?"

Kafamı iki yana salladım hızlıca. İşte tam olarak bunu istemiyordum. Tamam, çok yakın arkadaşlardık ve yine tamam her seferinde bene seve seve yardım ediyordu ama buradan sonrası fazla geliyordu. Kendini benim yüzümden paralayıp perişan etmesine nasıl göz yumabilirdim? Mahcup oluyordum ve Yaman her seferinde hiçbir şeyi önemsemeden beni düşünerek hareket ediyordu.

"Baştan başlamayalım Yaman, lütfen. Evine gidip rahatça dinlen. Belli ki bugün de çalışmakla lanetlenmişsin." Söylediğim onu güldürmedi. Oldukça ciddi yüzüyle benimkine baktığında derin bir nefes alıp verdim. "Gece gideceğim," derken sesim adeta içime kaçmıştı. Aslında bu tam şu anda düşünüp aynı salise içinde karar verdiğim bir durumdu.

"Tamam, o zamana kadar buradayım." Delici bakışlarımı görünce şirince gülümsedi. Sinirli hissediyor olsam da mantıklı yanım sakin kalmamı öğütlediğinde bana en iyi gelecek şeyi yaparak ona takılmayı seçtim.

"Aşk, insanı birilerinin peşinde pervane ediyor ha?"

Ona arkamı dönüp poşetleri elime aldığımda ikimiz de gülüyorduk. İçecekleri temelli taşınana kadar bizi idare edebilmesi adına köşeye yerleştirdiğimiz mini buzdolabına istifledim. "Demek elektriğin var," dedi poşetleri kucaklamadan hemen önce. Gülümseyerek onayladım. "Babam her şeyi halletti." Hem de ben göz açıp kapayıncaya kadar.