Kolekcjoner Dusz

Dom dziecka

Froze zdrowiała z każdym dniem. Vintro też zdawał się usatysfakcjonowany. Był to listopad. Pewnego dnia przyszedł lekarz i powiedział, że jutro zabiorą ją i Vintra do domu dziecka. Chłopak posmutniał, ale wrócił mu humor, gdy pomyślał o tym, że będzie z Froze. Skąd wiem, że tak pomyślał? Nie na darmo jestem duchem śmierci, umiem czytać w myślach. I tak stanęliśmy następnego dnia w progu domu dziecka. Froze od razu radośnie powitały dzieciaki. Gdy Vintro nieśmiało wchodził do domu dziecka wszyscy podopieczni się na niego rzucili.
- Pomocy, zaatakowali mnie mali kosmici!- krzyczał łaskotając jakąś dziewczynkę.
Froze śmiała się strasznie. Dzieciaki z miejsca polubili Vintra. Z resztą ja też. Miał w sobie coś takiego, co mówiło, że trzeba mu pomóc choć i tak wiemy, że poradzi sobie sam. Został przydzielony do pokoju razem z innymi chłopakami w jego wieku. Od razu się polubili. Froze wróciła do pokoju, gdzie czekała na nią jej najlepsza przyjaciółką Kamila. Pochodziła z polski, lecz nie przeszkadzało jej to we świetnym władaniu językiem angielskim. Piękna, wysoka, ciemnowłosa czternastolatka. Przybiły sobie piątkę i zaczęły sobie bardzo dużo mówić. Usiadłem na krześle. Przyjrzałem się obydwu i zasnąłęm na moment.

Obudziłem się kiedy zapadał już zupełny wieczór. Dziewczyny spały już smacznie. Postanowiłem odwiedzić Vintra. Nie spał. Grał w karty z kolegami. Hazard na ciasteczka. Ach, te dzieciaki. Obok niego leżała już dosyć pokaźna kupka. Widać, że dogadywali się znakomicie. Postanowiłem podsłuchać ich rozmowę.
- Vintro, wiesz, że jutro jest dzień, kiedy przyjeżdżają ludzie? Może kogoś wezmą? Chciałbym się stąd urwać...
- Masz rację, Nicko. Fajnie było, ale czas ujrzeć świat.
- Jeżeli mam stąd odejść, to tylko z Froze- powiedział stanowczo Vintro.
Nicko popatrzył na niego dziwnie.
- Dlaczego?
- Tyle razem przeżyliśmy...
Powiedział, po czym wszyscy trzej zwinęli się do łóżek. Czyli jutro przyjadą ludzie. Ciekaw jestem, czy ktoś zainteresuje się naszą parką małoletnich zakochanych...