Kolekcjoner Dusz

Jesteśmy Stróżami

Siedziałem na czymś miękkim. Wokół było biało i świetliście. Wstałem. Usłyszałem donośny, dostojny głos:
- Emmanuelu, wykonałeś swoje zadanie. Teraz możesz być już wolny...
Zdziwiłem się bardzo. Poleciałem wzdłóż ściany, która okazała się chmurą. Chciałem jej dotknąć i zaskoczyłem się. Otóż, gdy wyciągnąłem rękę zobaczyłem, że ta jest biała jak i reszta mojego ciała. Płynąc tak wzdłuż chmury trafiłem do jakiegoś ogrodu. Skądś go znałem. Zobaczyłem płonący dom. Wleciałem na pierwsze piętro. Ujrzałem chłopca bawiącego się zapalniczką. Przeleciałem do pokoju obok. Była to sypialnia. W łóżku spała kobieta podobna do Pauli i...ja! Znów zerknąłem na chłopca. Niechcący wypuścił z ręki zapalniczkę. Dywan, na który upadła stanął w płomieniach. Chłopak uciekł, a postacie w łóżku obudziły się dopiero wtedy, gdy cały dom stanął w płomieniach. Trzymali się mocno za ręce. Nie chcieli uciekać. Patrzyli sobie prosto w oczy. Kobieta wyszeptała tylko:
- Oby Jason się uratował...
Znikli w płomieniach, a wraz z nimi cała wizja. Stałem oszołomiony. Coś zaczęło do mnie docierać. Ktoś położył mi rękę na ramieniu. Spojrzałem za siebie. Za mną stała Paula. Uśmiechała się do mnie. Przytuliliśmy się. Kiedy Paula zwolniła uścisk moim oczom ukazała się Froze. Piękna. Mimo, że nie można było określić ich wieku wiedziałem na pewno, że to one. Zrozumiałem. Umierając Bóg nakazał mi pokutę. Wyczyścił moją pamięć i puścił jako ducha śmierci. Aby dać nadzieję Froze. Dziewczynie, która wierzyła, jednak nie miała lekkiego życia.
- Jesteśmy teraz stróżami- Paula miała słodki, delikatny głos.
- Nie zgadniesz, czyim jesteś!- zawołała dziecięcym głosikiem Froze.
- Czyim?- spytałem.
- Adoptowanego dziecka Vintra!- krzyknęły chórem. - Mojego i Vintra- dodała z powagą Froze.
Znów wpadliśmy sobie w objęcia. Kończył się pierwszy rozdział w historii mojego pozaziemskiego życia, a zaczynał się nowy. Nowy dzień, nowa nadzieja, nowe wyzwania...