Golden Thread

31. Dwie złote nici.

Miejsce, do którego zaprowadził ich ciągiem niekończących się korytarzy Fidelis, było ostatnim, jakim jakie Finley spodziewał się po czarowniku.

Nadal był pod ogromnym wrażeniem wysiłku jaki włożył w magiczną rozbudowę malutkiego domu, do którego zaledwie kilka chwil temu wtoczyli się kompletnie bez tchu i zbyt zmieszani, by być sobie wstanie spojrzeć w oczy. Ten mały, złudnie przeciętny dom, był tak na prawdę nie lada fortecą. Z setką pokojów, do których nie mieli szansy zajrzeć. Dziesiątką korytarzy ciągnących się na conajmniej dwóch piętrach i setkami gości, których już nawet nie próbował spamiętać. Z całych sił starał się pozostać czujny, choć Fidelis niezwykle im to utrudniał swoją manierą bycia. Mijały ich przecież najdziwniejsze istoty z najróżniejszych wymiarów. Od koni przebranych w białe surduty po gadające wydry. Zwłaszcza te drugie wyprowadziły go z równowagi gdy zdał sobie sprawę z tego, z jakim zaangażowaniem dyskutowały na temat rosnących cen paliw i efektu cieplarnianego. Nie śmiał oceniać ich poglądów politycznych, to wszystko było dla niego po prostu bardzo...dziwne.

- Rozsiądźcie się wygodnie - szatyn z szerokim uśmiechem wskazał na otaczające ich kartony jedzenia i picia.

Znajdowali się właśnie w niebotycznych rozmiarów zapleczu. Pełnym suszonego mięsa, ryb i ogromnych lodówek z lodem. Ziąb jaki panował wokół zamieniał ich oddechy w parę. Finley pragnął to skomentować, spytać dlaczego na Anioła przyprowadził ich do tak niewygodnego miejsca, dysponując setką o wiele przytulniejszych pomieszczeń. Nie zdążył jednak, gdyż dziewczyna u jego boku z gracją opadła właśnie na wysoki stołek przy ogromnym akwarium z krabami. Ich długie odnóża szczerze go obrzydzały. Sam postanowił po prostu stanąć z boku, czujnie obserwując całe pomieszczenie jakby z obawy, że nagle suszone ośmiornice ożyją i zechcą przykleić się do nich swoimi długimi mackami. Poza tym znajdował się najbliżej ciężkich, żelaznych drzwi. Jedynego wejścia i wyjścia z tego pomieszczenia.

- Powiecie mi dlaczego zakłócacie mój spokój czy sam mam zgadnąć? - ton Fidelisa był sztucznie lekki.

Widząc tylko niewyraźną minę Fina i Liz aktualnie pukającą w akwarium krabów ze szczerym zainteresowaniem, westchnął głęboko.

- Czy chodzi o grasujące po mieście demony? - zaczął, wyliczając na placach. - Twój list gończy? - wskazał na Liz, która uśmiechnęła się do niego spode łba w iście demoniczny sposób. - Zagubione motory, Valentino, dokuczającą ci podagrę - rzucił szybkie spojrzenie w stronę Łowcy. - czy Waszego zaginionego kolegę? - opuścił nadal uniesione dłonie w makabrycznym odliczaniu wszystkich ich przewinień. Ciężkie pierścienie na jego palcach mieniły się złowieszczo do nich w zimnym świetle lodówek. - Jak on miał na imię? Theo?
- Thomas - poprawił go natychmiast brunet. - I nie mam podagry.
- Jeszcze - powiedział tylko z uśmiechem i wrócił spojrzeniem do dziewczyny. - Mam dalej wyliczać czy mnie oświecisz?
- Wolałabym nie - powiedziała prostując się nagle i po chwili zastanowienia zdjęła z dłoni swoje skórzane rękawiczki.

Wzrok obojga mężczyzn podążył do bladych, drobnych dłoni. Jedna z nich nadal brutalnie naznaczona była przez Neb-Senu, którego wypuścili. Czerń ciągnęła się po jej palcach aż do kostek, jakby zamoczyła dłoń w czarnej farbie.

Czarownik widząc ślady na skórze Łowczyni tylko zaśmiał się cicho pod nosem.

- Mogłem się tego spodziewać - zaczął, a jego zimne oczy na ani chwilę nie odrywały się od dziewczyny.

Fin nie lubił sposobu, w jaki jego usta wyginały się w pełen kpiny uśmiech. Jego spojrzenia oceniającego dziewczynę, jakby była towarem na sprzedaż.

- Słyszałem o tym, co wydarzyło się w tunelu Holland. O spustoszeniu i śmierci, do której dopuszczono. Szeptano od Tobie w Podziemiu ale nie chciałem w to uwierzyć. Nawet ty nie byłabyś na tyle głupia, by wpakować się w takie tarapaty.
- Chyba mnie przeceniłeś ale wzrusza mnie Twoja wiara we mnie - niski głos blondynki rozmywał się wokół nich niczym mleczne obłoki ich oddechów. - Muszę się tego pozbyć i wiem, że wiesz jak.