SON DEFA

5. Bölüm

İnsan nasıl mutlu oluyordu?
Ben bana iyi gelen şeyleri düşünüyorum.

"Çikolata."
"Kitap"
"Kahve"
"Sevdiğim biriyle takılmak."

Kesinlikle bunları yaptığım zaman kendimi dünyanın en mutlu insanı hissediyorum.

Bir yanım insanlardan çok korkuyordu. Beni kırmalarından ödüm kopuyordu. Diğer yanım yüzleşiyordu. Karaman ailesinin gelini olmuştum. Tüm basın peşimdeydi. Sıradan olan hayatım daha güzeldi. Adımlarımı daha serbestçe atıyordum. Şimdi üzerimde bir tedirginlik vardı. Her adımımı hesaplıyordum. Evleneli bir kaç gün olmasına rağmen sosyal medya yıkıldı. Sürekli takipçi sayım arttı ve çirkin haberler yazıldı.

Ben hamileymişim!
Ben eskortmuşum!
Ben bu haberleri görünce sadece şaşırdım. İnsanlar niye bu kadar çirkinleşiyordu? İnsanlar beni araştırmaya başlamıştı.

Güvenin babası yani kayınpederim sabah beni aradı ve bu haberler için yarın Güvenle bir röportaj vereceğimi söyledi.

Söylemem gereken şeyleri de eklemeyi de ihmal etmedi!

Benim kendim düşüncem yok muydu? Kesinlikle kayınpederimin istediği şekilde konuşmayacaktım.

Akrabalarım da sürekli arıyordu.
Seven sevmeyen samimi olan olmayan. Günlerdir telefonum susmuyordu.

Sadece annemle konuşuyordum. Babamı ve abimi silmiştim.

Bugün durulanmam gerekiyordu. Banyoya girdim. Suyu istediğim sıcaklıkta ayarladım ve limon çiçeği kokulu şampuanı saçıma bolca döktüm. Bu kokuya bayılıyordum. Ferah ferah...

Banyodan çıktıktan sonra hemen siyah iç çamaşırlarımı giydim. Beyaz sade bir gömlek ve kısa şort giydim. Saçımı güzel bir şekilde kurutup yandan ördüm. Limon aromalı kremimi yüzüme, boynuma, sürüp aşağıya indim.
***
Güven güneşli havaları seviyordu. Onunla birlikte bahçede oturuyorduk. Ben elimde beyaz bir kupayla kahve içiyordum. O da yüzyıllık yalnızlık adında bir kitap okuyordu.

"Okuduğun kitaptan güzel bir söz söyler misin?" Diye sessizliği bozdum.

"Yüreğini kolla, ölmeden çürüyorsun." Dedi. O büyülü sesiyle. Güven bu sözü kime söylemişti? Bana mı yoksa kendisine mi?

Kitabın sayfasına bir ayraç koydu ve kitabı kapatıp lacivert rengindeki koyu gözleriyle bana baktı.

"Çok anlamlı bir sözmüş. Artık senden sürekli bunu isteyeceğim. Okuduğun kitaplardan bana bir söz söyler misin?" Kahvemden bir yudum aldım. Hafif bir şekilde tebessüm etti.

"Hay hay"

Güvenle sohbet etmek istiyordum. Sessiz bir şekilde durdum. O da acı içinde gökyüzüne baktı.

Aklıma gelen ilk şeyle söze girdim.

"Güven sen büyüyünce astronot olmak istiyordun. Gökyüzünü çok seviyordun." Dedim.

"Sende büyüyünce köy öğretmeni olmak istiyordun." Dedi.

Hafif bir şekilde gülümsedim.
"Unutmamışsın şaşırdım."
"Sende öyle."

Çok tuhaftı yıllar sonra onunla bu şekilde sohbet edeceğim aklımın ucuna gelmezdi.

"Biliyor musun? Çocukluğuma tekrar dönmek isterdim. Bunun için her şeyimi verirdim." Dedi.

"Evet çocukken çok eğlenirdik. Bize geldiğiniz zaman mutlu olurdum. Mahalledeki kızlar sana aşıktı. Görsen geleceksin diye bayramlık kıyafetlerini giyerlerdi."

Güven gülmeye başladı.

"Ciddi misin?" Diye sordu. Başımı olumlu anlamda salladım. O güldüğü zaman bende gülmeye başladım.