හේතුවක් නැතුව රිදෙන මේ හදවත පපුව පලලා එලියට ගන්න තිබුනා නම් කියලා හිතුන වාර නම් අනන්තයි .මේ ගෙවෙන්නෙත් එහෙම මොහොතක් .මහා බරක් පපුව උඩ දරා ගන්න බැරි තරම් .මගේ කියලා එකෙක් මා ලග හිටියා නම් මේ බර කන්දම උගෙ පපුව උඩ තියලා සත්තයි උගේ පපුවට නැගලා තද කරලා බදාගෙන නිදා ගන්නවා සතියක් වත් .
එත් එච්චර වාසනාවක් මට නෑ . ඇස්වලට උනපු කදුලු කොට්ටෙ අතුල්ලලා පිහලා දැම්මට හිතේ ඇති වුන බර තාමත් එහෙම මයි එක දසමෙකින් වත් අඩු නැතුව .
ඒක අද විතරක් වුණ දෙයක් නෙවේ සාමාන්‍ය දෙයක් .ඇහැරන් ඉන්නකොට හිත ගිනි ගනිද්දි බැරි වෙලාවත් නින්ද ගියොත් එලියට එන්න බැරි හීන මාව ගිල ගන්නවා නැත්තන් ඇහැ පියවෙනකොටම කන්දකින් පහලට වැටෙනවා වගේ දැනිලා ගැස්සිලා ඇහැරෙනවා . පාන්දර කිට්ටු වෙන්න නිදා ගත්තම ඔය මොන කරදරේවත් නෑ .මහන්සි වැඩි කමට අම්මා ඇවිත් අවදි කරන කම්ම නිදි .
එක පාරම කාමරෙව් දොර දිහයින් දැක්ක චායාවක් නිසා ඒ පැත්ත බැලුවත් මොකුත් නෑ.මනස්ගාත නැති ලෙඩ විහින් මගෙ හිත හදාගන්න යන්නෙ .
පාන්දර 2.44 යි වෙලාව . පෝන් එක පැත්තකට දාලා මන් ඇස් දෙක යන්තමට පියා ගෙන කල්පනා කලේ හවස වුණ දේ ගැන .
"චෙබීනො "
මගේ පිටිපස්සෙන් ඇහුනහඩට මන් හැරිලා බලනකොට එතන හිටියේ ඒ දෙන්නා අවුරුදු පහකට පස්සෙ.
සදම් අබේසිංහ යි යශ් රාජසිංහ යි .මගෙ විදියට කියනවා නම් සුදු අයියයි ලොකු අයියයි .
සුදු අයියා කියන්නෙ ලොකු නැන්දගෙ පුතා . මට වඩා අවුරුදු පහක් වැඩිමල් .කැඩිලා බිදිලා ගිය පව්ලක පුංචි ගෙ අයියාව උස්මහත් කලේ තනියම අපේ විදියට කියනවා නම් single mom කෙනෙක් විදියට .පුංචි හරි හොදයි.මන් දැකපු හොදම අයගෙන් කෙනෙක් .එයා වගේමයි සුදු අයියත්.ඒ හිත මදි නොකියන්න පිහිටලා තියෙනවා එයාටත්.
එතකොට ලොකූ කියන්නේ ලොකු මාමගෙ පුතා.මට වඩා අවුරුදු අටයි වැඩිමල් වැඩිය නෑ.
එයා ඩොක්‍ට කෙනෙක් . එයාගෙ පවුලෙ අය ගැන කිව්වොත් මාමයි නැන්දයි නැති වුණේ එයාට අවුරුදු විස්සෙදි .එදා ඉදන් එයාව බලා ගත්තෙත් පුංචි තමා .
YOU ARE READING
නුඹ හා
Non-Fictionහුස්ම ගත්තත් ගත්තෙ නෑ වගේ දැනුන මොහොතවල් තිබිලා තියෙනවද ? කොච්චර අවදි වෙන්න ඕනේ වුනත් අවදි වෙන්න බැරි වුණ හීන තිබිලා තියෙනවද ? මගේ කියලා හිතේ කොටලා තිබ්බත් තමන්ගෙ නොවෙන දේවල් දිහා ඈත ඉදන් බලන් ඉන්න වුන හවස් තිබිලා තියනවද ? හිතේ තියෙන හැම බරක්ම වෙන...
